,fasarya,

• 17 Temmuz 2017 Pazartesi 17:48:48

Mum çiçeğini bilir misiniz?

Onu ilk gördüğüm an alelade bir sarmaşığa benziyordu. Dik durabilmek için bile yanında bir desteğe ihtiyaç duyan. Sonra çiçeklerini gördüm balmumuna benzeyen. Ne zarif bir çiçek diye düşündüm. Ve gece tüm odayı saran kokusuyla kendine aşık etti beni.

Hayat işte. M’ ve A’ o kocaman acılarını çekerken ben bir mum çiçeği dikmiş, dikebilmiştim. Kemik gibi kırılırken hayat A’ya ben sadece izlemiştim. Bir acıyı izlemek insanın kalbine tuhaf bir hastalık yapıyor. Artık uçamıyor onlara ömür. Yanlış ve kapalı bir yerde çarpa çarpa uçmak ve göğe koşmaya aç bir kuş gibi. Tutup o kuşa göğü hediye edememek ne kötü. A’nın acısına takvim yaprakları şahit. Mayıs şahit. Kuşun çarpan kanatları şahit. Zaman geçiyor yine de işte. Ama her gün daha bir demleniyor acısı biliyorum. Temmuz yaş ekler büyütürdü beni ve seni her sene. Büyüdük işte A. Daha büyük acılara birlikte dayanabilmek için.

Sonra İ’... İ’ öyle derin ve büyük bir karanlıkta kaybolmaktayken ben pembe bir saksı almıştım o karanlığa inat . Sökük bir ömrü bir türlü dikip yamayamama bitaplığı onunki. Küçükken İ ile en gizlimizi paylaşırdık. Büyümek yabancı olmaktı. Büyümek kimsenin gözlerine uzun uzun bakamamaktı. Gizlenmek kabuğuna çekilmekti belki. Hatta kaybolmak yok olmak. Güçlü iki elle onu sallamak dön artık yaşama demek istiyorum . Ama öyle yok ki İ, yanımdayken bile değil ki... Oysa onun ağlayacak omzu bendim. Kuruyunca toprağı, yağacak yağmuru... Ama istediğin kadar tıklat, kapısı sana açılmayan bir eve nasıl girilir ki. Değil kapısı perdeleri bile sıkı sıkı kapalı bir eve...
Hani girsem ne olacak o eve, o da meçhul. Masalını kaybetmiş biri için ne yapılabilir bilmiyorum. O çoktan kendini affedilmeyen bir hikayeye kahraman ilan etmiş. Kaybettiği masal göğüne saplı, yürüyor yürüyor... Ne yanındakilerin farkında ne bitmeyeceğini sandığı o yolun.

Çok güçsüzüm. Değiştirip düzeltemediğim her şey için.
Değiştirip düzeltmek istedikçe daha da bir kanıyor, eksiliyorum.
Korkuyorum. Yıkılan her şeyden. İnsanın gücünün yetemediği her şeyden.

Minicik saksılardan devleşerek fışkıran mum çiçeğinin hatırına ... Yeni yepyeni bir mevsim başlasın.
Eskide kalsın inciten tüm hikayeler ve üzeri tozlansın. Üşümesin hiç bir kuş, göçüp gitmesin.
Büyüyüp tüm duvarları saran çiçek kokusu eşliğinde mutlu şeylerden konuşalım.
“Acı uyusun”

/Temmuzda.S./

Beğen