karabasanlar uğrar yalnız geçen gecelere sahipsiz yüreklere gökyüzünü siyaha boyatır gönlünü sahraya çevirir bir damla gözyaşı bile tüm dünyayı sele çevirmeye yetecekken çektiği acıya bir yudum serinlik bile getirmezdi ki bu mu ki insanın çektiği acılarının bedeli diye düşünür insan düşündükçe de kederlenir insan ve her kederine merhem olabilecek bir insanın yoksuzluğu ile yaşama mücadelesi verirken insan bir yudum çaya muhtaç gibi esaretine muhtaçtı bu yürek

zamansız sevmeleri olur insanın kitaplarda ne yazılır ne de filme çekilmiş bir durum olduğunu da pek düşünmek bile istemiyorken hayatın insana bazen tercihleri dışında bile tercih sunarken hayatın bizi bunaltının son noktasına getirip sonra kader deyip bize sunulan tercihlere kalıp bir ömür geçirmek hiç tanımadığın bir insanla ömür boyu geçinmek insana düşünmesi bile insanı sefil bir kul yapmaktan öte bir durumdan ötesine götürür diye düşünmek çoğu zaman insanı ahmak olduğunu düşündürür.

hayatın insanlara neler getireceği bilinmezken insanın insan üzerine bu kadar plan yapılması insanı hiç rahatsız etmemesi ve problem yapmaması acaba insanın insanlığını kaybetmesine mi sebep yoksa bunu da medeni insan kapsamında düşünme kabiliyetine mi gireceğiz bilemiyorum ki ayak üstü bin tane yalan atıp yine birbirimize görüşürüz demek gibi,,,

aşk güzel olmasına rağmen verdiği acı hiçbir işkencenin veremeyeceği kadar kederli değil mi acaba insan sevdiğine
kavuşması mutlu son mu olur yoksa peri masalı mı biter merak ediyorum aslında