Hayat hep pespembe hayallerin, mutluluk sahnelerinin perdesi midir? Hiç mi acıklı sahnelerimiz olmaz, hiç mi gündelik sıkıntılarımız, üzüntülerimiz olmaz? Herkesin üzüntü duyduğu, kahrolduğu şeyler vardır aslında. Insanları birbirinden ayıran ise bu üzücü gelişmeler karşısında gösterdiği sabır ve dik duruştur. Dertler insanı hayata kusturmemeli; tam tersi insana direnç aşılamalı ve insanı olgunlaştırmalıdir. Her derdi olan pes ederse olur muydu yeni hikâyeler, yeni zaferler?

Hayatı çözmüş olanlar acıyı yaşamamış olanlar değildir. Tam tersi; çok fazla üzüntü, sıkıntı içinde kavrulup güçlenmiştir. Bakın zafer kazananlara, dünyayı değiştirenlere...Sorun onlara,hayatları hep güllük gülistanlık mı geçmiş, yoksa bitmez tükenmez merdivenleri çıkıp mı gelmişler zirveye? Uçarak mı zirveye ulaşmışlar, sürünerek mi? Insan hiç acı yaşamadıysa ve zorluklarla karşılaşmadıysa yaşamamış demektir. Bir şarkıda duymuştum; "Zaferin kıymeti zorluktandır. Güller dikenlerin arasında büyür." Işte zafer kapısının anahtarı. Açabilene...


Uzun lafın kısası, siz bir zorlukla karşılaşırsanız o zorluğu aşmaya çalışın. Sakın lanet okumayın, şikayet etmeyin. Konfuçyus, "Karanlığa küfredeceğine bir mum yak, daha iyi edersin." Ben de diyorum ki " Dört bir yanın karanlık bile olsa karanlığa küfretme." Güneş de karanlıktan doğmaz mı?