dün akşam çocuklar uyumuşken dinleneyim dedim bir sigara yaktım....sonra; gece çaldı kapımı geç vakit geceyle sohbete daldım...

neler mi konuştuk? ... neler neler...sordu bana; umutsuz sevdalara biz kendimiz mi yön veririz...? güldüm önce....umutsuzluk benim kaderim zaten dedim...fazlada bir şey demedim...

bir gün bir şiirini okudum şu an aklımda dedi...”umudum benden gittin” diye başlıyordu...bence senin gibi yorumlayamaz bir başkası aşkı...umutsuzluğu anlatamaz dedi bana...evet dedim; bu satırlar hayallerin gerçeğe dönmemesinden doğmuştu...

bir an şaşırttı gece beni...sessizce kulağıma umudum olur musun? şiirini mırıldanmaya başladı...

ben
’sen’ gibiyim.
ya, sen?
’ben’ olur musun?

ben,
durulmak istemeyen bir nehir.
sen,
üzerimdeki ’virane sal’ olur musun?

açsam diyorum...
Yüreğimin tüm kapılarını sana.
sen,
içeri süzülen sevdam olur musun?

darbe üstüne bir büyüğü daha! !
ama ben uslanmadım.
ben,
sen gibi...

karanlıkta günü yaşadım
bir dilenci misali soruyorum:
’gün’ümdeki karanlığı yırtan
UMUDUM olur musun? ? ?

duygulandım ağladım...kime sesleniyordu ki tam anlayamadım...bana mı...umuda mı...

sonra gece; hadi kalemi al eline yaz dedi...neyi yazacaktım...tek bir sözcük dökülmedi kağıda...o kadar çok şey yazdım ki şimdiye kadar kelimelerim tükendi sanki....kapattım gözlerimi...hala tükenmemiş kelimelerin, cümlelerin var dedi gece...neden dedim neden aklıma getirmiyorsun o zaman...sustu gece...sen bulmalısın der gibi bana...açtım gözlerimi...dolmuştu gözlerim ama ağlamadım tuttum kendimi...
evet, bulmuştum sonunda ne yazacağımı...baktım; kağıttaki yer bitmişti...

27.12.2006