Uzun cümlelerin virgüllerine takıldı ayaklarım. Dizlerim kanadı sessiz bekleyişlerin, gidişlerin tırnak aralarında sinsice, derinden örselendi ruhum. Kurşun kalemle silginin tükenmişliğiydi biten aşkın önyüzüne taşıdığımız sahte, dost kelimeler... Birbirimizi çizip karaladık, zarar verdik. Gülümseyebileceğimiz tek anımız dahi kalmadı. Kire bulanan anılarımızın denizlerinde dümen alamadı kağıttan, zayıf anılarımız. Sindikçe ruhumuza sinsi, kederli ölüm.

Vurulduk ince ince, ayrılıklara bölündük... Belki bu şarkı kaldı yalnızlıkla yürüdüğümüz sokaklarda.

Oysa gülümsüyordun, ben ise körlüğümle alay ediyorum şimdi. Sebepsiz değilmiş kaçırdığın gözlerin, masum muydu benden kaçırdığın gözlerin?..

Bilemezdim ki... Yüzüne bakınca göremezmişiz, gözlerine bakmalıymışım, gözlerinin ta içine o zaman görürsünüz yırtılan ruhundan sızan insanlık k(aybı)nı.

Yasemin Yılmaz
2016