zaman sükut zamanı...zaman koskoca “hiç” zamanı... iç sesimin titrek tınısını bile yansıtmaya çekindiğim şu günlerde ne mi düşünüyorum?..."hiç"...koskoca bir “hiç”... birisi size "hiç" dediğinde es geçersiniz değil mi?... “hiç”lik insanın ruh halini dışa yansımasına son nokta koyar niteliğindedir, ama değildir aslında...
"hiç"; var olanın içindedir. önemli olan beklide önemsenmemek ya da kimsenin gözünde hiçbir şey olmamak...

var oldukça yok olmak mesela… çıkmaz sokağa girmek bile bile… günlerini, aylarını boşlukla doldurmak… kendini bir yere ait olduğunu hissetmemek…”hiç”lik duygusu insanın kendisini birebir boşluğa bırakmasından çok kendisini dışlaması aşamasında durum kötü hal almıştır. Psikiyatri dayanışmasına girilir, eninde sonunda bir iç hesaplaşma sonucu oluşur ve devalar aranır, duygular uyuşturulur… çevrenizde ne kadar negatif insanlar varsa onlar bizi bulacaktır, nasılsa “hiç” oluşumuz bizleri birbirine çekecektir.

yaşaman “hiç”lik… ha bugün, ha yarın… şimdiden ölü sayılırsın… oldum olası hayatıma giren herkes içimde “hiç” bir şey olmamaya çalışıyor… gitsen de, kalsan da kimsenin umurunda değilsin…

ben zaten yoktum,

belki de “hiç” olmamıştım…

ben “hiç” kimseyim

“hiç” ölmeyecekmiş gibi…

kimilerine göre bir “hiç”sin,

kimilerine göre de her şeysin…

her şey olmayı umarken,

bir bakıyorsun ki;

“hiç” bir şeyisin…


22 Nisan 2017