Hiç unutmam ilkokul hatıralarımı. Hele 2/F’nin sınıf öğretmeni Hüseyin Hoca yok mu? Ahhh ah! O şimdi yanımda olacaktı var ya, ne dayak yerdim ondan.
Benim onu hiç sevmediğimden olsa gerek, beni hiç sevmezdi.

Yine sıradan ve sıkıcı bir okul günüydü. Bizim sınıf öğretmeni Yüksel Hoca hastalanmıştı. Bizim derslere bir hafta boyunca Hüseyin Hoca’nın gireceğini duyduğum an, ben de hastalandım tabii. Günlerce yemek yemez oldum tenefüslerde.

Ve bir sabah... O kendime olan büyük mü büyük olan özgüvenim, nerden geldiyse, Hüseyin Hoca’nın vermiş olduğu matematik ödevini yapmamıştı. Doğruyu siz değerli okura söylemek gerekirse zerre kadar korkum yoktu. Ta ki bizim Celal’ı tekme tokat dövene kadar.

Bütün vücudumun ateşini yükseltip beni parçalayan korkum yetmişti bana. Ama Hüseyin Hoca’ya yeter mi hiç?! Hemen hasta numarası yaptım. Hüseyin Hoca, sol taraftaki arkadaşların ödev kontrollerini yaparken ben de kendi kendime tokatlar atıp, suratımı kızartmaya; gözlerimi de açık bırakmış, gözyaşı dökmeye çalışıyordum. Maksadım, hasta olduğum belli olsun. (İçimdeki şeytana bak sen)

Hüseyin Hoca yanıma geldiğinde ben, başımı sıraya koymuş, çok hastaymış numarasının provalarını yapmaktaydım.
Hüseyin Hoca başımı elleriyle kaldırdı
- Neyin var çocuğum?
- A neden ağlıyorsun?
- Suratında epey kızarmış.
- Kaldır başını, bakayım ateşine.
- Ama sen çok kötüsün.
- Hadi al çantanı eve git dinlen biraz, dedi. O zamanlar rapor falan istemezlerdi. İzinler, müdürlerin değil; öğretmenlerin elindeydi.

Ben ödevimi yapmadığıma rağmen:
"Öğretmenim! Ödevi göstereyim mi?" dedim, ne cesaretse! Adam aç bakayım dese, donup kalacağım. Allah’tan "Yok Yok! Sen hemen eve git, yarın gösterirsin ödevini" dedi de bakmadı.

Asıl olaya bak sen. O gün matematik ödevimi evde yapıp Hüseyin Hoca’ya göstermek içindi onca uğraşım. Eve gittim; oyun oynadım, çizgi flim izledim, resim falan çizdim. Ama matematik ödevini yapmayı unuttum.

Merak etmeyin arkadaşlar! Hüseyin Hoca’dan yüz yılın dayağını yemekten başka bir şey olmadı.