Çocuktum.
Mahallemizde yaşlı ama biraz da ekonomik durumları iyice olan çift merdivene oturmuş sohbet ediyorlardı.
Konusu da "çıkındaki" paraları nereye harcayalım idi.
Dün gibi aklımda.
Epeyce karşılıklı görüşmelerden sonra,şunda karar kılmış idiler.
-Armut alsak sapı var,üzüm alsak çöpü var.En iyisi paramız kesede dursun deyip,kendilerince güvende saydıkları yastığın altına koymuş idiler.
Zaten oldukça büyük bir kasaba olmasına rağmen para harcanacak yer de yoktu.Ne elektrik,ne su vardı.Ne televizyon,ne telefon...
Ama şimdi öyle mi?
Dışımızda bizi "çeken" ve "cazip" gelen o kadar çok uyarıcı var ki!Mesele gelirimizin azlığı çokluğundan ziyade önceliklerimizin iyi belirlenmesindedir.
Mesela günlük bir gazeteye ya da ayda bir kitaba para vermeyi programlamak lazım gelmekte sanırım.
He ne kadar sanal alemde kitaplar da olsa bile,bence tatsız,tuzsuz ve ruhsuz bir hal.İnsan kitabı eline almalı,şöyle bir dokunmalı,hatta mürekkep kokusunu da hissetmeli ki tadı olsun...
Yani keseyi boşaltacak seçenek ya da alternatif çok.
Benim kılavuzum Konfüçyüs’ün bir sözüdür bu konuda.
-Keseni kafana boşalt,onu senden kimse alamaz!