ADIM HÜZÜN

• 18 Eylül 2008 Perşembe 23:11:49

Sabahtan beri elimde çevirip durduğum tükenmez kalem…İçi bitmek üzere ki elime geçirdiğim her boş kâğıda çekimser buseler bırakıyor.Yüzüme yakın kısmı diş izleriyle ezim ezim ezilmiş, buruşturmuş yüzünü, yüzümde hüzünü tanıyor.
Hüzün yaşlanıyor yüzümde…Öyle alıştı ki, hiç bir komikliğe inanmıyor.Öyle sevdi ki şu kahrolası çirkin suratımı, derilerimi soyuyor, ufalıyor…Tam kurtuldum derken, yeniden yerleşiyor.

Bunun sebebini sana yüklemek istiyorum ki ne sevgili acısı çektim(çekenlerin yanında hiç kalırmış)…Zaten ölürcesine sevenim de olmadı…Ben öldüm de milyon kere, haberleri olmadı.Hepsi karıştı zamanın tozuna toprağına…Bir seninki karışmadı! Bir sana yakışmadı umudu kuşanıp gitmek.Bıçkın delikanlı edasıyla dimdik sırtını dayayıp tahtalara…Bir sana yakışmadı uzun uzun vedalar etmek.

Tıpkı şimdiki gibi bayramdı…Ne vardı sanki birkaç gün daha kalmayacak ? Ellerinin kokusunu saklayacak ne vardı ? Ben, beyaz olsa da yüzünü öpmeyi seviyordum…Nefesinin acısını duyarken erisem de seninle, nefes alıyordun ya! O sana diken olan yatağında kıpırdıyordun ya…Acıların son bulsun diye dualar ederken bunu kastetmemiştim…

Aylardan Nisan’dı…Henüz doğum günümü kutlamıştın ya , titreyen ellerini saçlarımla kavuşturup morarmış dudaklarını alnıma kondurmuştun ya…

Offf…ogün bugündür neden akla doldular biliyorum.Ellerinin beyazı bulaştı.Hüzün yüzümü sevdiği kadar saçlarımı da seviyor biliyorum.Nisan’dı sen giderken…Kocaman amcaların omuzlarında giderken, çocuklar naylon torbalarına doldurdukları bayram şekerlerini bana uzatırlardı,ben peşinsıra koşardım.Çocuklar, tahta kapıların demir tokmaklarına sevinçle vurur el öpme yarışı yaparlardı, ben tahta bir kutunun üzerini örttüğü toprakla öpüşürdüm.

Bayramlar aynı ayda kalmıyor ki…Tıpkı benim aynı yüzle aynı toprağa kapaklanmadığım gibi.Şimdi senin gittiğin yaşa ramak kaldı…Kocamanlığımın küçücük hüznü değil bende sabit kalan.Küçücüklüğümün kocaman hüznü.

Aylardan Eylül…Hazan kasıp kavuruyor toprak üstü, gök altı ne varsa.Arada ben…Toprak ağlar mı söylesene,ağlar mı benim kadar ? Altında sen…

Bütün ellere baktım her bayramda…Kokusu seninkilere benzer mi diye…Nafile…

Offf…ogün bugündür her bayram en eski giysimi giyiyorum.En eskisi gittiğin gün üzerimde olan…Bir torbaya sağıp gözlerimi, biriktiriyorum.Toprağındaki çiçeklere iyi gelirmiş,öyle demişti o zamanlar biri…Hatırlamıyorum…

Elimde tükenmez bir kalem…Neden tükenmez diyorlarsa,tükenince ilk sorudur aklıma gelen.Ucunu ısırıyorum yine.”Isırma dişlerine zarar verir” demelerine istinaden…Isırmasam akmıyor hüzün kâğıda ve bakmıyor yüzüme kalem.

“Eylül şiirleri yazmalıydım sana”diyorum…Kocaman beyaz karanfil kurdelalarımı omuzuma düşen saçlarıma takmalıydı annem.Siyah önlüğüm yakışmalıydı çelimsiz dizlerime.Bayramlarda okul bahçesinde sıraya girmeli andımızı sana bakarak okumalıydım yine.Sen gülümseyerek gururla arkadaşlarına göstermeliydin işaret parmağınla “ Bu benim kızım “ demeliydin.O beyaz ellerin en pembesini yüklenip renklerin alkış tutmalıydı.O vakit görmeliydin beni…Yazdığım ve adına şiir dedikleri cümleleri bir kere olsa okumalıydım kısık sesimle bağıra bağıra.O vakit görmeliydin beni…

Ve acemi bir şairin mısralarında kaybolmalıydın benim gibi.”Adresin var mı baba? “ dediği o cümlesinde ölmeliydik koyun koyuna ikimiz.İkimiz geçmeliydik, şimdilerde duvarlarında tütün kokularının sinmişliğine içerleyen o en çok gittiğin kahvehanenin önünden.Ak saçlı delikanlıyı takmalıydım koluma…

Özlem, sadece adıma adanmış olmalıydı, hayatıma değil…Hüzün, bahçemizde ağaçların yapraklarında kalmalıydı, yüzümde değil…Yağmur, bulutlardan akmalıydı,gözlerimden değil…Şiirler anlatmalıydı seni de sen olmamalıydı…

Seni anlatacak düzinelerce tükenmez kalemim var şimdi.Dişlerim var sıkılacak…Benim adım var, adımca yaşadığım.Yüzüm var toprağa bu bayram da sürülecek.Hüznüm var baba ! Ki hiç bahar görmeyecek…

Özlem Pala
18.09.08

"Adresin var mı baba ? " Engin Badem (Küskün Çiçek)