Her insanın kuytusunda demlenmiş koyu bir yalnızlığı vardır... Paylaşılmayı bekler bir diğer demini bulmuş yalnızlıkla.

Sonsuza dek uzayan yalnızlığımıza ördüğümüz duvarların göz hapsinde içten içe ruhumuzu kemiren neydi?

Kuleden aşağıya sarkıttığımız saçlarımız imdat çığlığı mıydı c’esaretimizin?

Kesince umudu kazıdığımız saçlarımızdan asi yılgınlığımız neler saklar kimse bilmezdi!

...

Yaram olsan kanatsam seni çokça!

Sen uğur böceğimdin. Ben ise dokunmaya kıyamadığın nazende kıpkırmızı bir gelincik.
ey aşk bana eşlik et!
sevmek ne hoş
sırra kadem gam keder
ah be adam!
kaçıncı mevsimimsin
kaçar mı bu defa avuçlarımızda biriken hasat
koyun koyuna üleştiğimiz neyin nesi
neyin arifesindeyiz
içimizde tıka basa bayram çoşkusu
bu kadar mı acımış yüzümüzde gülmek
boynu altında kalsın bütün ağlamaların bu gece...

yanımda kal!
ben seni düşlerim kadar sınırsız gülüşlerim kadar içten 
bir annenin bebeğine eğilen şefkatli bakışlarıyla
göğsüme aldığım sıcaklıkta 
iç geçiren bir aşkla... öper severdim de ah!

kurul yanı başıma
kurtulacak ne varsa 
talan olmuş ömrümüzden
gözü kara bir aşkla
sarıl
çekip kurtaralım
bize göre değil kaybolmak bu kör boşlukta

Sen benim en güzel yanımı ortaya çıkaran mucizesin. Asırlardır bekleğim!
Öyle bir saracağız ki yaralarımızı inan bir daha hiç kanamayacak yalnızlığımız. Acıtmayacak hiç şey biz bize sarıldıkça sıkı sıkıya.
Ah! Sen var ya sevmenin bambaşka hali. Hadi birleştir yollarımızı dert olsun Mecnun`a aşkın sen hali...
Yüzyılda bir gelir böylesi deva... Dünyaları bahşeder aşk yar koynunda..
Adım en çok senin dudaklarına yakıştı en çok senin sesinde ahengiyle buluştu.

Bulabilene vahası içinde saklı sahraydım. Bana divane gezen Mecnun değil dağları delen Ferhat gerek...

İsmin bütün hallerini unuttum sende, sevmenin en güzel halisin.

Ve sonrası da vardı sevebilmenin bilsen kaç haliyle çogalıyordu vuslata kanayan avuç içi susamışlık.

İşlenmemiş degerli bir madeni işlemek gibiydi aşk.... Sus henüz kimse bilmiyor.



Sude Nur Haylazca