kaygı

• 17 Eylül 2008 Çarşamba 13:20:06

Denedi işte,
Olmadı olmayacağını biliyordu, gene de denedi,
Çok mu üstüne gitmişti acaba?onu gördüğü gün onsuz yapamayacağını anlamıştı,biliyordu imkansız olduğunu bu sevginin biliyordu tek taraflı olduğunu.
Kaygılıydı hep yaşamdan, temkinliydi.
Seviyordu yazmayı, insanları, aşkı…
Çok beklentisi yoktu hayattan, kendi iç dünyasında kurulu düzeninde mutluydu. Bir gün herkes gibi doğru insanla karşılaşacağını düşünüyordu, bundan kaygı duysa da! Ama onu tanıyınca her şey bütün hayatı değişti.umut vardı, umudu vardı hep hayatta kaygısı da olsa…
Umudunu aramak için gitmişti onun şehrine! Buluştular, konuştular “o mesele” hariç! Hayat tan havadan sudan konuştular hep. “Arkadaşım ol” dedi kız ona, o da “tamam” dedi “arkadaş olalım”!
Son bir kez gözlerine baktı kızın, gözlerinde umudunu arayacaktı son bir kez…
Gözlerinde ki umut onun değil başka bir erkeğin umuduydu!
“keşke” dede kız “farklı bir zaman ve farklı bir yerde karşılaşmış olsaydık, belki o zaman sana karşılık verebilirdim”! gülümsedi kıza içi acı dolarak, son, son umudunu da kaybetti böylelikle.
Boş adımlarla gezdi şehirde, otele gitmek gelmiyordu içinden istemiyordu kendiyle baş başa kalmayı, onun adına mutlu olmalıydı, gerçek sevgide bu değimliydi zaten?
Ama olamıyordu işte, biliyordu kızın o kişiyle mutlu olamayacağını, onu gene üzeceğini. Gene de onun sevgisine saygı duyuyordu, şimdilik mutlu olduğuna seviniyordu.
Geri döndüğün de her şeyi arka da bırakması kaldığı yerden devam etmesi gerektiğini biliyordu. Duyguları körelmişti, bir daha sevemeyeceğini hissediyordu.
Kendini tamamen işine vermişti, kurslara yazılmıştı. Arkadaşlarıyla daha çok zaman geçiriyordu. Sürekli yazıyordu siyaset, ekonomi, geçim, felsefe, yaşam vs.
Bir de şiir yazıyordu, sığındığı tek liman şiirleri, kendiyle hesaplaştığı tek yer…
Acıyla gülümsüyordu hayata
Devam ediyordu işte öyle yada böyle.
Kafka nın umutsuzluğunu anlıyordu, beddua ediyordu:”kaygılar diliyorum en içten nefretlerimle, Kafka olasınız emi, çıldırasınız. Dahası kafa patlatasınız dünya işlerine”.
Kendisinin de bir Kafka olduğunu biliyordu.
Kafka milena sız olmazdı, yapamazdı. O da yapamıyordu işte olmuyordu onsuz!
İçindeki yara her geçen gün biraz daha büyüyordu biliyordu yarasına merhem yok…
Belki bir umut iyileşecek, belki büyüyüp tüm bedene yayılacak.
Umut ufacık ta olsa her zaman vardı…

(kaygılar diliyorum en içten nefretlerimle, Kafka olasınız emi, çıldırasınız. Dahası kafa patlatasınız dünya işlerine dizeleri arkadaşımın dır)