Buraya geldiğim ilk günden beri Karadeniz’in çilekeş kadınları dikkatimi çekiyor,Göz önünde olan ve hep çalışan kadınlar...Sabahın köründe ben okula giderken ağaç diplerini çapalayan kadınlar,Kasım ve aralık ayı boyunca sırtlarında odun çeken kadınlar...Çocuk bakan, ev süpüren yemek yapan kadınlar..Bir sırığın iki ucuna taktıkları kovalarla sokak çeşmelerinden su çeken kadınlar.yaz boyunca fındık tarlalarında fındık toplayan kadınlar. ’’Sonbaharda Beldenizdeki Kış Hazılıkları.’’ başlıklı kompozisyon çalışmasında çocukların neredeyse yarısının yazısında ’ODUNLAR KATIRLAR,KADINLAR VE ARABALARA TAŞITILIR.’ifadesinden anlaşıldığı kadarıyla çocukların gözünde bile bir yük hayvanı gibi görülen kadınlar...

Biraz da erkek cephesine bakmak lazım.Erkekler ne yapıyorlar derseniz: Nahiye merkezine inip akşama kadar kağıt oyunları oynuyorlar. Meyhanede içki içip eve yarı sarhoş geliyorlar.yemekleri beğenmeyip ya da başka bahanelerle eşlerini dövebiliyorlar mesela. .. Çocuklarını da tedirgin ettikten sonra sızıp kalıyorlar. Bu rutin hep böyle sürüp gidiyor.Bütün erkekler böyle değil tabi ki.Ama çoğu erkek çoğu zaman böyle bir görüntü veriyor.

İşin ilginç tarafı kadınların da bu yaşamı kabullenmiş olması...Hem o kadar kabullenmişler ki,eşine yardım eden erkek, onlar tarafından da alay konusu oluyor.

Bu kökleşmiş gelenek yüzyıllardır erkek lehine sürüyor;daha nice yıllar da süreceğe benziyor.

Bu arada burası Orta Karadeniz’in şirin bir belde’si...
kasabanın ortaokulunda Türkçe öğretmeniyim.Beldenin oku-
yan gençleriyle kadınların bu durumunun korkunç bir haksızlık olduğu konusunda çoğu zaman görüş birliği içindeyiz.Fakat sadece bana hak
vermekle yetiniyorlar.Anne ve ninelerinin yüküne dokunmak istemi-
yorlar. Bunun hesabını sorduğumda da bazıları utanıyor diğerleri de
soyutlanmaktan korktuklarını söylüyorlar.

Sanıyorum bu yüzden bu bölgede dikkati çeken aşklar yaşanmıyor.
Görücü usulü, flörtsüz evlilikler, beşik kertmeleri çok daha yaygın.Çün-
kü gençler köle gibi gördüğü kadına aşık olamıyorlar.tek beğendikleri kadın tipi,erkek gibi davranan, köle olmayı reddeden kadın oluyor ama
onlarla evlenmeyi göze alamıyorlar.

Hal böyleyken ülkemizdeki kadın hakları savunucularını birkaç günlüğüne Karadeniz’in bu çileli kadınlarını görmeye davet ediyorum.
Belki onları yüzyılların bu çilesinden kurtarmanın bir yolu vardır...

05/03/1990


BEDRİ KARAARSLAN