bir söz okumuştum; “ insanın yarası neredeyse kalbi de oradadır” diye… kendime şöyle tercüme etmiştim “ çok sevdim, en güzelini onunla yaşadım ve en büyük kırgınlığı onunla tattım”… kalbim yarama değdi…

bir sigara yakıyorum… zaten hep sigara yakarım ben… gülmeyin… tiryakiyim acı tada…

ağlamalarımı, hıçkırıklara salmadan, yatağımda sırtımı dayayacak duvar arıyorum… duvar soğuktur ve sırtınızın dayandığı yeri ısıtmak için epey zaman gerekir…ne diyorum ben şimdi… saçmaladığımı düşünmek istemiyorum… ama gerçek; saçmaladığımın farkında olma olasılığını kaldırmak, diğer yandan beyin fırtınası yaparsam neden duvara sırtımı dayadığımı unutmamak için saçmalamaya devam diyorum… sigaramın külü yatağıma düştü… öyle simsiyah, un ufak savruldu… yatağımı kirlettiğine mi yanayım duvarla aramıza girdiğine mi… ağlıyorum…

hayat ile ölüm arası meydan okuma evresindeyim… ben bir ağacım diyorum… dalları filizlenmiş, meyve vermiş… ama dalda düşmemeye çalışan sarı yaprak olarak kalmaya devam diye kendimi telkin ediyorum… daldan düştüğüm an toprakla tanışacağım… biliyorum ki; düştüğümde yatağımın simsiyah kirlendiğine yanmayacağım...

hissediyorum; fazla ömrüm yok… ölürsem; rüzgarın saçımı dağıtmasını, güneşin içimi ısıttığını unutacağım… en mutlusu unutacağım gitmelerimi…

ne demiştim en başta; “insanın yarası neredeyse kalbi de oradadır”… kalbimizde ne biriktirirsek yaramızı iyileştirmeye o kadar yakınlaşırız… zamanla, zamanı gelince…

28.02.2017