Her adım, her söz, şuan ki adım değişiyor gibi, aynıyım. Daha manyak daha deli. Kalemi değiştirdim; oda bir şeyler katmak istiyor galiba. Diğeri kırgın veya üzgün değil. Alçak gönüllü, ne zulüm gördüğü küfrettiği zorunluluklarını bırakıyor nede aniden tutulup sahipleniyordu. Demek ki suç kalemde değilmiş. Halen dünyanın en etkili yazım şekliymiş gibi geliyor(elle yazmadan bahsediyor) yorucu ama uzuvlarım gibi imzalarım, bir parçam. Bu parçaları bana kazandıranlara kızmalı mıyım? Hangi dünyanın en etkili yöntemi bu. Bir dünya, dünya var. Bak halen kötüyüm, kalemin ne suçu olabilir ki...
Sevgiyle harmanlanmış, fırınlanmış nefretimin bir sonucu gibi. Davranışlarımı isimlendirmekten pek haz etmem. Vasıflı davranışlar; “Çok sinirli, aşırı hırçın, vahşi ve güzel” Böyle deyince zıtlıklar geldi aklıma. Aklımda gitmiş olabilir oraya. Adresi muallak olan yer...
Zıtlıklar neden diyorum/Neden aynı şey olmasın. Her şey aptal bir aldatmaca neden olmasın. “Aptal” kelimesinden sıkıldım. Kullanma sıklığım beni öldürecek yada hiç bir şey yapmayacak. Suratına, bir yakınıma alışır gibi alışırsam “öyle olursa” diyorum.
-ee/Cevap ne?
Ya vazgeçmez de bağlanırsam. Kaybedecek gibi olduğumda, korkusu beni değiştirip koca bir “Aptal” yaparsa. O zaman aslında ölene değin yanımda taşımış olurdum.
Öyle bir saçmalık, bak olurda bu sayfayı bir daha açarsan; yani olurda işte bir ihtimal düzgün kafayla..
Kısa kes!
Bu güzel bir hikaye olur diyecektim, kızma... Sevdiklerini kendine adapte bir şekilde kendine ruhsal bir bağ ile bağlayıp onları öldüren. Kusursuz taklitlerini yapıp [İnşa gibi değil, oluş] onları yaşatan. Zamanla sevdiği, ilgi duyduğu herkesi öldürüp ruhlarını çalan bir canavara dönüştüğümü düşün.
“Güzel” diyoruz bu fikre. Heyet onayı almış gibiyim. Ne yazık ki heyet, ihtiyarlardan oluşuyor.
Umutlarını unutan, heyecanlarını, tutkularını, yaşadıklarını...
Bir dakika sonrasını unutan heyete her hangi bir şeyi kabul ettirdiğini düşün kadın. Kan ter içerisindesin. Sen ne zamandır buradaydın, fark etmemişim. Doğru! Burada değilsin. Bu yeni kalem kendini hayli bir şey sanmak istiyormuş gibi. Açıklanamaz durumların, bir durum olup olmayışıyla alâkasız...