2001 Yılında bir anadolu lisesinde çalışıyordum. Hepiniz lise hayatınızdan hatırlarsınız. Özellikle 2. yarı yıllarda mezuniyet telaşı başlar; son sınıf öğrencileri başka bir havaya girerler.Giydikleri gömlekler yazılarla dolar.Andaçtaki sayfalarına bir -iki cümlelik yazı yazılması için öğrenciler, sevdikleri öğretmenleri sıkıştırmaya başlarlar. Söylemesi ayıp sevilen edebiyat öğretmenlerinden biri olduğum için
bu anlamdaki yüzü aşkın talebi karşılayabilmek için hepsinin yüreğine dokunacak daha kapsayıcı bir yazı yazmak geldi aklıma. İşte bu yazıyı sizinle paylaşmak arzusundayım. Yazım şöyle:

’ ’Türkiye’den İnsan Manzaraları, kavramı, sanırım en çok okulumuz son sınıf oğrencilerine yakışırdı.Birbirinden farklı değişik renk ve biçimde birçok psişik yapının bazen uyumu; bazen uyumsuzluğunun görsel göstergesi onlar.

Dedim Ya! Ne ararsan var bu tezgahta...
Uyumlusu uyumsuzu,zekisi,vasatı,çapsızı,dürüstü, kurnazı,sinsisi,alımlısı çalımlısı,matrağı çatlağı,pinekleyeni inekleyeni, nadanı romantiği, birikimlisi tenekesi,Doğulusu Batılısı,Kuzeylisi Güneylisi,ressamı,müzisyeni,şairi; jölelisi kolalısı; diş bileyeni, not dileneni... sevdiğim ,sevmediğim,kınadığım, güldüğüm,sempatik bulduğum,imrendiğim taktir ettiğim,etmediğim herkes her şey birarada...

Değişik dönemlerde derslerine girdiğim bu öğrenciler arasında bütün bu çeşitliliğe rağmen bir atışma-çatışma yaşanmadığını aksine çoğu zaman güzel bir uyum sergilediklerini memnuniyetle gördüm. gösterdikleri bu uyum açısından da ülkemiz insanlarına benziyorlar.

Düşünüyorum da her şeye rağmen ülkemi sevdiğime göre okulumuz son sınıf öğrencilerini de çok seviyorum galiba!

Bedri KARAARSLAN