düşünüyorum da ne çok ben kırıklarım var saçlarımda
ne çok iç çekişler’im yalnızlık uğultusu kulaklarımı tırmalarken
sana şiirler yazmaya çalışmaktı belkide tek yanlışım
yada tek doğrum
şimdi çetrefilli acılarım yastık altı umutlarıma savaş açmış

hele geceleri herkes yatınca başlıyor
benim derin acılarım
her kes yatağında mışıl mışıl uyurken
takıyorum kulaklığı kulağıma
açıyorum bir fon müziği
dinliyorum ruhumu beynimi acılarımı
bir damla yaş eşlik ediyor duygusallığıma
derin bir ah yapışıyor adına hasret dudaklarıma

yaşamanın acı dolu, rencide edici, küçük düşürücü bütün yanlarını
odamın dışında bırakarak
dalıyorum dipsiz kuyulara
neden
niçinler takılıyor dilime
bir tek ben hükümsüz

bazen müebbet veriyorum
gözlerime
mahkum ediyorum acıları bedenime
yalnızlık diyorum
yalnızlık bu olsa gerek
gece pek bir acıtıyor
düşen bir çocuğun kalkma çabasında olsa da bedenim
gece uzun
gece karanlık

Yalnızlık diş ağrısı gibidir sancısı gece başlar diyor du bir şair
Yalnızlık zor azizim
Yine kazağımın koluyla siliyorum SEN yaşlarımı
ve toplayamıyorum dağınık bırakıyorum BEN kırıklarımı
dedim ya gece uzun çok uzun
acılarım ondan da uzun
gece hasret sen ve ben