Nereden başlayacağını bilmez ya insan işte öyle başlıyorum satırlarıma hiç bir yerden başlamadan. Aldırmazsızlığın içerisinde ezilirken nasıl bir belaya bulaştığımı anlatasım var. Can kulağıyla dinlemeni isterim, dinler misin ama bilmiyorum bilemiyorum. Bildiğim bir şey var o da bu duruma kayıtsız kalamayacak oluşun.

Merak etmişliğim vardır hep yoksul-fakir mekânların insanları, neden üremeye devam ederler. Savaşların ortasında, sömürünün bağrında. Hangi umuttur onları yaşama bağlayan gelecek vaat eden şey. Bir can daha yaratan umut? Bilgisizlik değildir, öyle olmadığını düşünüyorum. Başka bir şey olmalı. Gelecek kaygısını yok eden bir ışık gördüren duygu ne?

Bu hayatta her şeyi olanların, tüm imkanlara sahip kişilerin bile yaşayamadığı yaşamayı bilmediği bir yaşamda bunlar ne bulacak ki? Küçük bir çocukken hep böyle düşünürdüm : “Toplumda yaşayan fakir insanların acıları hep devam etmemeli. Bir çözüm bulunmalı ama nasıl. Bir toplum düşlüyordum herkesin mutlu olduğu olacağı. O sıralar ne tanrıyı ne şeytanı ne Karl Marx’ı ne de Hitler’i ne de elçileri Musay’ı ,Muhammed’i, İsay’ı… Bulduğum çözüm hiçte çocukça değildi. Toplumun sağlıklı oluşunu yaralayan bu insanları bir bir ortadan kaldırıp daha temiz bir toplum oluşturmaya başlayacaktım. Nerden ve nasılını düşünmeden….”

Çocuk yaştaydım ve hiçte mahsum düşünceler değildi bunlar neden vazgeçtim bilmiyorum bundan ama bildiğim bir şey var ki bu düşünceler her gün tazeleniyordu. Plan yapmıştım ilk hedefim her gün işe gittiğimde bankanın yanındaki kocaman kaldırımın önünde oturan yaşlı ve hastalıklı kadını ortadan kaldıracaktım. Kaldırım temizlenecek ve her gün gördüğüm o yoksulluk bitecekti. Bu beni mutlu eden bir duyguyla tanışmama neden oluyordu. Evet plan tam şöyleydi : “Kadını bir gece takip edip dar bir sokakta öldürüyorum. Cesedini gömüyordum. Ve evime dönüyordum. Böylece tek tek toplumdan bu fakirleri, bu fakirlerden de toplumu kurtarıyordum. Kusursuz bir plandı işe koyulmalıydım çocukça değildi biliyorum bu duygularım ama olsunda kangrenleşmiş sorunu çözecektim bir bir……”
Sonra ne mi oldu ? Biliyorum merak ediyorsundur. Hayır kimseyi öldürmedim, öldüremedim. Ondan sonraki adımlar aklıma geldi. Öldürmeyi planladığım insanların öldükten sonra geride bıraktıkları sevdikleri. Eşleri, çocukları ve diğerleri. Bir sorunu halledecekken yeni sorunlar yeni sorunlu insanlar türeyecekti. Bu duygu beni iyiden iyiye rahatsız etmeye başlamıştı. Olayı biraz daha sağlıklı düşünmeye başlamıştım.

Bu mektubu sana yazıyorum okumaya devam et çünkü kelebek etkisi ta o zamanlarda başlamıştı….toplumsal sorunların mağdurlarını sorunun temeline oturtmuş buna neden olan sebepleri etkenleri göz ardı etmiştim. Peki toplumsal sorunlarda gerçek mağdur kim? Bu soru beni rahatsız etmeye başlamıştı, neden tanrı tüm insanlara eşit davranmıyordu….
DEVAM EDECEK….