Artık ne seninle olabilirim ne de senden başkasıyla.Çok acıdan geçtim,çok zehir içtim.Yanlışları doğru bilip sevmiştim oysa.İnandığım tek doğrumken koca bir yalana dönüşmen senin eserin.Gitme,dedim sana,gitme...Sandığın kadar güçlü biri değilim,kaldıramayacağım yükleri bırakıp yüreğime gitme.Acının üstesinden nasıl gelebilir ki aynalara dahi bakmaya korkan biri? Seni unutmaya bile üşeniyorum.Unutmak isterken acının o dikenli çemberinden geçeceğimi biliyorum.Gücüm kalmadı direnmeye bu yüzden aksın diyorum,zamanda gözyaşlarım gibi akıp gitsin öylece.Ne kalbim dayanabilir,gittiğin gece yaşattığın o cinnet dolu dakikaları düşünmeye ne de aklıma sığabilir acıları unutup seni yeniden sevmek.Uğrama geçtiğim sokaklara,bekleme başıboş soğuk kaldırımlarda. Dedim ya yoruldum.Sensiz geçirdiğim gecelerde kendi gözyaşlarımda boğuldum...
Biliyorum,artık eskisi gibi değil hiçbir şey.
Bakışların,ellerin,tenin.Aramızda şehirler var çok uzaksın bana,düşün ki sen gökyüzü ben yeryüzü! Öyle gittin sen,kavuşmamızı imkansız kılıp başka tenlere değdiğinde ellerin,kahrolacağımı bilip gittin sen ve öptün yabancı dudakları! Başka kokulara bulaştı tenin! Yüzüne bakacak yüzüm yok,yüzüne söyleyeceğim sözüm de yok! O yüzden oku satırlarımı,özlem acıyla kıvrandırsa da hiç dokunmayacağım kadar uzak olsan da seviyorum! Ve her geçen gün daha çok.Özlemek,parmaklarımdan tırnaklarımı koparmak gibi acı verse de...
Susuyorum hep,ama sen benim sessizliğimden kork! Çok biriktiriyorum içimde kelimeleri,adeta bir kitabı saklıyorum yüreğimde, aşkın nasıl bir hançer gibi yürekten yaraladığını yazdım hep.OKU! içimde aşkın bir ruhu bedeninden ayrışı gizli,oku! Dön,diye yazmıyorum hiçbirini.Sadece yeni bir aşka koşmadan önce gerçek kimliğini gizleme diye...Gizleme ki katil olduğunu anlatsınlar ve uzak dursunlar! Bana yaptığın gibi onları da terk ederek öldürme !
Biliyor musun sana ait bir şeyler var burada,giderken yanına almadıkların.Sen bu kalbin bana ait olduğunu düşünüyorsun bense sana. Çünkü acıtan her ne varsa hepsi senden kalanlar. Tüm yaşanmışlıkları, geçen onca günleri basit bir ’hoşçakal’a sığdırman, ’elveda’ demeye değer bir gidişmiydi? Düşün bunu. Terk etmeyi dahi beceremiyorsun! Giderken acımasız bir katil gibi sökmeliydin yerinden kalbimi,ancak o zaman unutabilirdim seni..
Olur olmadık yerlerde,olur olmadık saatlerde aklıma konuyorsun. Ve seni kovmaya inan bana gücüm yetmiyor,adeta sabahlıyorsun aklımın kuytularında.Ve ne çektirdiğini hiç bilmiyorsun.Teknoloji,seni unutmamı sağlayacak bir şeyler icat edecek kadar gelişmedi...
Ne yaparsam yapayım,bu yük daima kalbimde geçmek bilmeyen bir iz gibi kalacak,diye düşünüyorsun.
Ama alışıyorsun zamanla.Elbette acıyı çoğu zaman en derinlerde hissediyorsun.Bazen öyle an geliyor ki, bu acıdan kurtulamayacağına inandırıyorsun kendini.Ama zamanın tahmin ettiğimizden de çok güçlü olduğunu,en sevdiğiniz şarkıyı dinlerken canının eskisi gibi acımadığına şahit olduğunda anlıyorsun.Mesela gün geliyor,eskisi gibi uyanır uyanmaz aklına ve dudaklarına ilk onun adı konmuyor.Birlikte uğradığınız yerlerde dolaşırken,eskisi gibi canının çok yanmadığını hissediyorsun.Kitaplarda da ona rastlamıyorsun ve rüyalarında da artık göremiyorsun.Zamanın kollarına bırakınca her geçen gün biraz daha unutmaya başlıyorsun.Ve anlıyorsun ki sahiden de hiç bir acı sonsuza dek sürmezmiş.Meğer her yara vakti gelince kabuk bağlarmış.Zamanın güçlü kollarına teslim etmek,yapabileceğin en güzel şeydir.Ve sen temiz kalp,unutamayacağını düşünme sakın.Unutulur elbet, daha önce unutamam dediğin şeylerin şimdi aklına hiç gelmemesi gibi,bana inan bu acı da unutulur elbet...