Bir aşkın enkazından sağ kurtulmak yaşamak adına en büyük cezaydı. Kaybettiğim hayatıma ağlamaktan çok kanayan yaralarda gördüm hayallerimi. Teker teker yere düşerken hepsi ben senden ötesini görmek istemezken yollarla doldu şehrim. Kalabalıklar damla damla akıyordu yalnızlığıma. Paslanmış bir yığın kelime kaldı geriye. Unuttum yaşayamadan.

Belkide en acı kaybıdır bir ayrılık için toplanan binlerce anı. Sayılar arttıkça azalan herşeyde bulmak kendimi. Seni kaybetmek. Bizi sevmek. Yolun sonunda başını unutmak. Kaç kere okudum bu kitabi ve kaç senaryo yazdım figüran oluşuma. Döktüğüm her göz yaşı içinde boğulduğum denizin kurbanıydı.

Şimdi gitme vakti. Yorgunsun sende benim gibi. Bir gidişin kalan tarafı olmakta zordur bilemesemde giderken hissettim son bir kez kokunu içimde. Ben bu hayat için fazla diriyken gördüğüm rüyanın kabusunu sevdim seninle. Her anım sana emanet.

Şimdi gitmek vakti. Senin yerine üzülleceğim herşey kalbimde. Sen unuttukça ben hatırlayacam. Ve yüzüme çarpan sadece bir rüzgarın sertliği olmayacak. Yolun açık olsun kaybettiğim her yolum. Her sevginin çocuğudur doğan bir nefret. Şimdi bedellerimiz kadar sustuk. Sallandık bir ipte hakkımı helal et.