“ Kafka “kendimden başka hiçbir eksiğim yok” derken ne demek istemiş ”

Hangi ruh haliyle bunu söylemiş bilmiyorum ama kişisel fikrim kendinden yola çıkarak sosyal bir sorunu işaret etmek istemiş olabilir.
Tabi burada “kendimden” sözcüğünün mecazi ve herkese göre göreceli bir kavram olduğunu düşünüyorum.
“Hangi kendimiz” sorusu ise daha derin, biraz da felsefeye kayan bir nokta.

Bizim toplum olarak maalesef kaybettiğimiz bir takım değerler var, olayın acı tarafı bir zamanlar farkında olduğumuz hassasiyeti ve ince düşünceyi kaybettik. Osmanlı zamanında bazı şehirlerde ve İstanbul’un 4 yerinde bulunan sadaka taşı olayın özünü anlamak için iyi bir örnek. ”O zamanlarda fakirler gecenin geç saatlerinde sadaka taşının yanına para almaya gelirlermiş, ihtiyacı olduğu kadarını alıp gerisine el sürmezlermiş, bu taşlara para bırakmak isteyenler de geç saatlerde kimse görmemesi için gayret sarfederek buralara para bırakırlarmış, taşların konumları da buna uygun tenha yerlere konurmuş.” Sizi bilmem ama benim tüylerim diken diken oluyor bu terbiye karşısında, sanki masaldan alıntı güzel bir hikayenin ayrıntısı gibi. Değişen zaman ve buna bağlı birçok etken tabi ki olayın işleyişini değiştirdi, dernekler, vakıflar vb. kurumlar, fakat benim asıl anlatmak istediğim insanların ruhlarındaki körelme ve yabancılaşma. Bu düşüş bu kadar mı keskin olur? Birbirimize olan güvenimizi kaybettik, sokaklar dilenci dolu, ramazan ayı gösteriş yardımlarından geçilmiyo, komşularımıza bile selam vermez olduk. Gelişen ve büyüyen bir toplum kendine yabancılaşırsa sonu nereye gider bilmiyorum.Lakin bildiğim tek şey kendimizi kaybettiğimiz…
Mallarımız arttı, keyfimiz azaldı,daha büyük evlerde kalıyoruz, daha küçük ailelerde yaşıyoruz, konforumuz arttı, zamanımız daraldı,diplomamız bol, sağduyumuz az,uzmanlıklar arttı, sıkıntılar çoğaldı,ilaçlar peynir ekmek gibi, hastalıklar arttı,sorumsuzca para harcıyoruz, mutlu olamıyoruz, az gülüyoruz,az kitap okuyor, çok televizyon izliyoruz, çok konuşuyoruz, az düşünüyoruz,varlığımız artırdık, değerlerimizi yitirdik, para kazanmayı öğrendik, yuva kurmayı beceremedik,hayata yıllar ekledik, yıllara hayat katamadık.aya kadar gidip dönmeyi biliyoruz, uzaya ulaştık, ruh derinliklerine ulaşamıyoruz, havayı temizledik ruhları kirlettik,daha çok plan yapıyoruz, daha az sonuç alıyoruz,
acele etmeyi öğrendik, sabırlı olmayı asla,tanıdıklar çoğaldı, dostlar eksildi, çabalar arttı, mutluluklar azaldı.
“Dünya barışı” derken, silahlanır olduk!

Hatırlamak o kadar zor değil… İyiliğe, Sevgiye, Adalete olan İnancı, Özümüzü, Bizi biz yapan, insan yapan değerlerimizi... Onlar hiç yok olmadılar ki, sadece biz onları unuttuk, yokmuş gibi davrandık… şimdi yeniden hatırlayabiliriz, öğrendiklerimizle, farkettiklerimizle birlikte yeniden… İnançla… Umutla… Sevgiyle…

“ Başkaları için kendinizi unutun o zaman sizi de hatırlayacaklardır ” TOLSTOY