Alışmak, dünyanın hangi cephesinden ele alınırsa alınsın, insanı nereye çıktığı bilinmeyen kapılarla dolu bir koridorun içine hapsediyor. Ve ben sana alışıyorum. Seni hiç görmedim sanıyorsun yahut sana hiç dokunmadım. Yanındaki varlığımı hiçe sayarak vardığın bu yanılgıya rağmen, aramızdaki yüzlerce kilometreyi yutan o asfaltlara rağmen, diyorum ki; Ben seni görüyorum ve sana alışıyorum. Varsay ki ben korkudan yaratılmışım. Çok korkuyorum. Alışmaktan korkuyorum, varlığımın aynı değeri görememesinden korkuyorum. Beni göremeyişinden korkuyorum. Ruhumdaki derinlik kaç metre kareye tekabül eder bilmiyorum ama içimde biriktirdiğim korkuları biliyorum. Milyonlarca insanın korkusu tam şuramda yaşıyor. Ne zaman biri korksa, bağrımda bir yerde titrediğini hissediyorum. Hiç bitmeyen titremelerimi biliyorum. Sen sana alışmanın ne demek olduğunu az çok bilebilirsin ama sana alışmış olmaktan korkmanın açıldığı o kapıları bilmiyorsun.