İZ

• 4 Nisan 2017 Salı 16:03:29

Toprağım boldu, sen az..

Ölümünle beraber açmaya korktuğum gözlerim seni görecek gibi aldığım nefeslerim ne kadar toplarsan topla etmiyordu tüm yarımlar bir tam. Eksik kalmanın her gün arttığı bir şaşkınlık benimkisi..

Tükettiğim sevgiler... Gelecekten korkan ellerim ceplerimde siper almış, yağmurun kokusundan kaçan bedenim, şimdilerde her toprak kokusu gidişini hatırlatıyor, mezarda olan benmişim sanki..

Ne kadar çokmuş bakmaya cesaret edemediğim anılar, durduramadığımız zaman, eskiyen fotoğraflar. Kaçtığım her yön üstüme yürüyen yabancı bir korkuydu. Bir gidişle başlayan hayatın ve ayrılığın çırılçıplak kaldığı bedenim şimdi..

Benden sonra diye başlayan uçurumlar biriktirdim. Gökyüzü karanlık bugün. Umut edenler son nefesi içine çekti ve şehir ölüm oldu yaşama. Yaşarken feda ettiğimiz yanlara. Herşey artık hiç birşeyimdi..

Kim bilir senden sonra ile başlayan cümlelerimden kaçı seni unutacak. Ve kaç yarın hatırlayacak bizi. Ölüm durdurmazdı kanayan yaraları, bak sırtımda binlerce acı ve her biri bir mutluluktu önceleri.

Bu hayat her saniye bıraktığı izlere mahkum etti bizi. Şimdi eski bir masalız ve unutulduk sevgilim. Üzerimizden günlerce geçmiş geçti. Geleceğimiz dün oldu. Yarınlarımız keşke. Bana iyi bak, götürdüğün yanlarım ellerinde kanlı nefesler alıyor ve dünya soğuk, sensiz hayat sadece üşüyor..