Yıllardır şair dediler yakıştıramadım, ressam dediler ; ben mi yok canım dedim..Şu yazdıkların değme yazarlara taş çıkartır dediler üstüme bile alınmadım...ben kim yazar, şair ve ressam olmak kim? dedim köşeme çekildim...
Pek köşeme cekilmiş de sayılmazdım daha düne kadar...dün dediğim de bir yıl önceki bugün ışte.. hazin ayrılığa çeyrek kala...
Kimbilir belki de bir çok insandan daha fazla paylaşmayı sevdim..yeri geldi ekmeğimi yeri geldi cüzdanımı son kuruşuna kadar..yapıp ettiklerimi, yazıp çizdiklerimi...
Övenler oldu dil ucuyla, sevenler oldu göz ucuyla...belki en çok da yerenler oldu köşe bucakta;
" kendi kendinin reklamını yapıyor"diye kimbilir..
Her insanın kendinin bile keşfedemediği mutlaka bir yönü vardır olumlu veya olumsuz..bu teşhise kafa yoralı beri yolcuyum kendime..durdurak bilmeksizin..insanlarla haşir neşir idim yolculuklarımın ilk ve orta durağında..tarih 30 martı gösterdiğinde dünyanın içindekilerle beraber hiçleşti tüm yolculuklar ...saat 10 ’ da bir nefes duracak hayat yolculuğum kendime yolculuğum da son bulacakmış meğer..
Asıl köşeme çekilmek, beynimi iki avucumun arasındaki cenderede sıkıp sıkıp bırakmak uyur halime uyanıklık getirmek gerekiyordu...hayalleri zenginlikten ve zevklerden ibaret sananlara ders verircesine nefsi terbiye etmek...
İlk adım kendinle kal oldu..
İkinci adım hayale dal.
Üçüncü adım kim ne derse desin elinden ne geliyorsa onu yap ve bu dünyaya bırak git..
Ardından ister yazar desinler ister müsveddesi, ister ressam desinler isterse de demesinler sen en iyi bildiğin işi yap bu dünyada en iyi olmayı düşünmeden ...tıpkı abim gibi...sen gideli tam bir yıl oldu...gidişinin verdiği dersi hiçbir derste almadım...ve hiç bu kadar sensiz kalmadım...
..ülkü kara
( takvimlerden silmek istediğim bir 30 mart arefesi)