ÇOCUK GÖZÜYLE

• 29 Mart 2017 Çarşamba 17:48:03

ÇOCUK GÖZÜYLE
Termal deyince aklıma kocaman rengarenk ortancalar,ardından ormandaki dumanlı dere ve yağmurdan sonra duyulan o güzel koku geliyor. Çocuk muhayyilemde bunlar orayı rüya alemine
Çeviriyordu.Bunları yazarken gözüm yağan kara takıldı. Kar tipiye dönmüştü.Birden kahve saatimin geldiğini fark ettim.Canım kahve içmek istedi.Yalnız içmeyi sevmem aslında…Mutfağa yöneldim.Tam o sırada kapı çalındı.”---Anneanne;Ben geldim” diyen torunumun sesini duydum.Sevinçle kapıyı açtım.Torunum Aykızım”—anaane(o hep öyle söyler)kahve içtin mi? “Hayır anlamında başımı sallayınca “---tamam o zaman sen otur ben hemen yapıyorum” diyerek mutfağa girdi.Bende salonda
Kar seyredebileceğimiz bir koltuğa oturdum. Ay kızım kahve tepsisiyle salona geldi.”-- Büfede bitter çukulata var .Kahveyle iyi gider ayrıca sen seversin” dedim.Torun elinden kahve içmek bir başka keyifli oluyor.Beraberce hem kar seyredip hem konuşarak kahvemizi içmeye başladık. Dereden tepeden havadan sudan konuşurken sıra bana geldi.Torunum bana “-----anaane sen boş durmazsın
Neler yapıyorsun ?anlat bakalım”deyince bende ona “—anlatırım ama vaktin var mı?” diye sordum.Cevap olarak var anlamında başını sallayınca bende anlatmaya başladım.
Rahmetli babam senin büyük deden o çok neşeli,şakacı ,değişik mizaçlı iyi bir insandı. Onun hayatı
Hareketli ve maceralı geçmiştir. Anlatacaklarım onun renkli hayatından sadece bir paragraf. Ozamanlar biz üçkatlı bir apartmanın birinci katında oturuyorduk. Kocaman bir bahçemiz vardı. Bahçemize annem bakardı. İki erik,bir ayva,birşeftali ağacı ayrıca filbahri ,yıldızlar,yasemenler,
Akşam sefaları ve birde tavuk kümesimiz vardı. O zamanlar şimdiki gibi yardımcı teknolojik alet-
Ler yoktu.Evimizde yardımcı kadın da yoktu.Herşeyı rahmetli annem yapardı.Annem
sakin prensip sahibi becerikli biriydi.
Annemler babamlar yedişer kardeşti. Bizde beş kardeştik. Kalabalık bir ailemiz vardı. Evimiz hiç boş kalmaz gelen giden eksik olmazdı.Adeta pansiyon gibiydi.
Bir akşam babam yemek saatinden epeyce geç geldi.Hepimizi masaya topladı ve “---arkadaşım
Zor durumda olduğu için Yalova Termaldeki pansiyonunu satılığa çıkardı. Bende aldım “dedi.
Herkes bir an sustu.Sonra annem ve ağabeylerim “---Pansiyonculuktan ne anlar ki “ diye konuşmaya
Başladılar.
Babam bir yandan gülerken bir yandanda bana “---biliyormusun ? bu yaz çok eğleneceğiz “ dedi.An-
Nem hala “—tüccar terzi adamsın ne anlarsın pansiyonculuktan” diye söyleniyordu.Durdum.Kahvemin son yudumunu da içtikten sonra biraz daha su içtim.Aykızım
“-----anaaneciğim sonra ne oldu?” diye sordu. Şimdi devam ediyorum diyerek başladım.


Böylece Termal günlerimiz başlamış oldu.Hafta sonları evdeki misafirlerimizi de alarak pansiyona
Gidilirdi.Oldukça kalabalık olduğumuz için pansiyonu biz doldururduk. Gelen müşteriye
Yer kalmazdı. “---pansiyonumuz dolu hiç yerimiz yok “ denirdi. O dönemden hatırladıklarım arasında birden bastıran ve birden kesilen yaz yağmurları var. Gümbürdeyen gökgürültüleri ve çakan şimşekler hiç hoşuma gitmezdi. Gök gürlemeye başladığı zaman hemen annemin yanına koşardım. Büyük ağabeyim bana Dede Korkut hikayeleri okurdu. O kadar dikkatli dinlerdim ki gökgürültüsünü unuturdum. Birden kesilen yağmurun ardından yayılan güzel koku. Şimdi düşünüyorum da sanırım o yörenin zengin florasının ve orman kokusunun karışımı olan koku….
O yaz öyle geçti. Babam doğal olarak hiç para kazanamadı.Üstüne bir de zarar etti. Ama pansiyonculuktan da hevesini aldı. Pansiyonu elinden çıkardı. Sonuçta ben çok eğlendim. Kaplıcanın, havuzun tadını çıkardım. Ben hariç bütün aile, herkes çok yoruldu. Bu anlattıklarım rahmetli babamın gökkuşağı gibi renkli hayatından bir detay sadece. Sustum. Torunum “anaaneciğim bitti mi yoksa. Öyle güzel anlatıyordun ki” dedi. Bir an ikimiz de sustuk. Kar durmuş, bahçeyi beyaz bir güzellik kaplamıştı. Sonra torunum “peki sonra hiç termale gittin mi anaane” dedi. Dedenle balayımızda birkaç gün orada kalmıştık O zaman görmüştüm. Bizim pansiyonun yerine otel yapılmıştı. Otelin etrafında yürüdük. Çocukluğumdaki o gizem, o tat yoktu. Ya eskiden de böyleydi ya da ben çocuk gözlerimle hayal gücümü birleştirerek bir rüya alemi yaratmıştım. 2 gün kaldık. Yağmur da yağmadı. Ormanda derenin dumanları arasında yürürken Dedem Korkut söylemiş bakalım ne söylemiş diyen ağabeyimin sesi kulağıma gelir gibi oldu dedikten sonra torunuma hadi git geç kalma diyerek vedalaştım. Notlarımı yazdığım deftere yöneldim. Anılarımın dünyasından tam kopmamışken şöyle devam ettim. O günleri anmak garip, buruk bir tat verdi. O günden bugüne kayıplarımız ve doğanlarımız oldu. Kayıplarımızı rahmetle anıyorum. Dünün çocukları olan bizler, ailenin şimdiki büyükleri olarak anılarımızı anlatarak, dünden bugüne köprü olmayı düşünmeliyiz derken içimden gelen şu dizeleri mırıldanıyorum.
Geçmişte yaşanan güzel günler
Anılarla taşınır bugünlere
Bizde kalan geçmişin anıları
Hatıra kalır sevdiklerimize