YOLLAR VE İZLER

• 27 Mart 2017 Pazartesi 19:14:38

Yolculukları severim.İnsanı içten ve dıştan genişletir.Kendini ve çevreyi tanıma fırsatı verir. Yolculuklar üstümdeki baskıları hafifletir.Kendimi yollarda daha özgür,her türlü yeniliğe açık,çocuklar kadar mutl, kuş gibi hafif hissederim.Hele o yolculuğa başlamadan önceki ruh hali ve heyecan beni gençleştirir.Başka yerler, insanlar bizi tek düze geçip giden hayattan koparır.Hiç bilmediğimiz dünyaların kapısını açar.Uzak yerler bizi kendi hayatımızdan sorunlarımızdan uzaklaştırır.Hangi taşıtla yapılısa yapılsın yolculuğun kendine has bir enejisi vardır.Çeşitli araçlarla yolculuk yaptım.Hepsinin kendine özgü bıraktığı izler var yaşamımda.Ama otobüs ve tren terchimdir hep.Uçak ulaşım için iyi ama görmek gezmek için yavaş taşıt gerekli. Yıllarca otobüslerde yolculuk yaptım. Otobüsler soğuk mavi ışıkları altında gecenin karanlığında yol alırken,bazen bir ayak kokusu,çocuk ağlaması,ya da iki sevgilinin ellerine kaçamak dokunuşları,şofün kendi zevkine göre dönüp dönüp dinlediği arabesk müzikler.Gece karanlığında yerleşimden uzak yerlerdeki molalarda içilen çayın acımsı tadı.Genelde ses, koku ve tad olarak zihnimde yer eder.Tren yolculuğunun keyfi bambaşka.Pencereden akıp giden buğday tarlaları,kırların yeşilli,allı morlu şenlikli görüntüsü,akan nehirlerin mücevher yeşili,dağların dorukları,koyakları,yol kenarlarında terke edilmiş kırık at arabaları,mahsun, yalnız tek başına kalmış gibi sıra sıra kavaklar,dünya ile ilişiği kesilmiş gibi mezralar,küçük küçük köyler,tarlaların ortasında,kenarında bekleyen kırmızı traktörler bende merhametle karışık bir yalnızlık duygusu uyandırır.,Dağların karlar altındaki,mahrur görüntüsü oturduğunuz yerden muhteşem bir şölen yaşatır.Tekerlek sesleri ve sarsıntısı ile uyumak,gecenin karanlığında bilmediğiniz kentlerin,köylerin yollarında,evlerinde yanan ışıklar çoğu zaman yalnızlık,kimsesizlik hissi verir insana.Yollarda,istasyonlarda telaşla inen binen yolcular,saramış yorgun yüzler insanlara duyduğum merhamet duygusunu arttırır.Karlar altında giderken tren camlarında çizili ay yıldızın manzaraya yansıması aidiyet duygumu pekiştirir.Bu ülkenin bir insanı olmaktan,bu ülkeye ait olamaktan gurur duyarım. Bu coğrafyada doğmuş,yaşamış olmak tarifsiz sevinç doldurur içime. Pek çok yolculuk yaptım.Avrupa’nın çeşitli ülkelerine, Heyacan duyduğum Moskova ve Petersburg gibi bende heyecan uyandıran şehirlere.Ama hiç bir yolculuk kendi ülkemde yaptığım yolculuklar kadar heyecan ve mutluluk vermedi.Belki de bu coğrafyaya olan sevgim hep baskın geldi. Uçsuz bucaksız ovalar,muhteşem güzellikteki göller,denizler, yol boyu taşıtımızı ısrarla takip eden inatçı nehirler. Çıldır Gölü’nün tamamının donmuş karlar altındaki manzarası,üzerindeki atlı kızaklar.Hiç unutmam daha önceki bir yolculuğumda Uçak penceresinden gördüğüm Harran ovasının gökyüzünden muhteşem kahverengi sarı,yeşil parseller halinde uçsuz bucaksız görüntüsü karşısında nefesim kesilmişti.Ülkemin güzelliklerini keşfetmek bu çileli topraklara daha çok bağlanmamı sağladı.Yaşadığımız topraklarda geçmişin ,zamanın izlerini sürmek,bu coğrafyada yaşamış insanların serüvenini takip etmek hayatın ne kadar gelip geçici olduğunu pek çok uygarlığın artık sadece izlerinin in kaldığını görmek,insanın dünyadaki macerasına tanık olmak zenginleştiriyor insanı.Her yolculuk iz bırakır bende.Yollar nasıl toprak üzerinde çizgiler,çizer izler bırakırsa ruhuma tenime de çizgiler çizer ve izler bırakır. Ülkemin güzellikleri,insanlarının sıcaklğı ,sevgilerinin yalınlığını,yer sofraları,lavaş ekmeği,yufkaların tepeleme sıralanması,rengarenk kilimler,renk renk işli halılar,renk renk minderlerle sedirler,sevgi dolu bakışlar,gürül gürül gürül yananbir sobanın üzerinde kocaman güğümler,çaydanlıklar,köyler.Köyleri görüp yaşamak bende ;insana ,iyiliğe bu topraklarda var olduğuna tanık olduğum merhamete,sevgiye olan inancımı pekiştiriyor.Bu toprakların bir parçası olmak bana gurur veriyor. Yollar,yolculuk insanı tepeden tırnağa değiştiriyor.Her yolculuk silinmez anlar hatıralarla yüreğimde derin izler bırakıyor. Hayattan yoruldukça ,sıkıldıkça yollara düşmek gerek..Akıp giden bir pencereden sadece seyrederek iç sesini duyarak,ona eşlik ederek ,yenilenmek gerek.
Canan Yönter