0051 - SONRASI KALIR - BİLANÇO

• 22 Mart 2017 Çarşamba 00:11:30

SONRASI KALIR

"On kalır benden geriye dokuzdan önceki on
Dokuz değil on kalır
On çiçek, on güneş, on haziran
On eylül, on haziran
On adam kalır benden, onu da
Bal gibi parlayan, kekik gibi bunalan
On adam kalır..."

Edip CANSEVER

BİLANÇO

Ne olacak ben öldükten sonra? Sonrasına soğan doğra! Bir muhasebesini yapayım, yaşadığım hayatın.

Ondan bir çıksa dokuz kalır. İşte ondan ben çıkınca o geri kalır. Onlar geri kalır. Ben giderim, onlar kalır. Ben geri sayıma göre giderim. Arkada on kalır, dokuza geldiğimde. On tane on kalır.

Bir hesap yapayım. Bir bilânço… Ne gitti ne kaldı? Elde ne var, kalan ne? On çiçek, on güneş, on haziran, on eylül, on adam, on yüz, on şiir, on çentik, on dudak izi ve on yer, toplam on şey eder ki ben ölünce benden geriye bunlar kalır.

Bal tadında pırıl pırıl on arkadaşım kalır ki bunlar adam gibi adamdır. Kekik gibi bunalırlar, ölüm haberimi alınca.

Bir düşüneyim bakayım… Ne kalır ne kalır? Belki yirmi kadardık. Dokuzu sıcakta kalan nane gibi eridi, unutuldu gitti zamanla. Geriye on kişi kadar kaldı, beni özleyecek olan. Dokuzu unutulan, topu topu on sima…

On tane de şiir kalır benden. Onu da unutulmaya mahkûm, zamanla… On çizik atabildiysem, yani on şiir yazabildiysem, on iyi iş yapabildiysem, on kişiye birer bardak çay ikram edebildiysem, hayır hasenat olarak bunlar kalır benden geri. Eşek ölür semeri kalır, insan ölür eseri kalır.

Aşklardan sevgilerden çoktan vazgeçmiştim. Onlar ki hevesle kaydığım cazip duygulardı. Heyecanla gittim yanlışa, dönmeyi de bildim. Döndüm yönümü, günahtan Allah’a. İyi amel olarak o kalır bana. Bunlar iyi ameller… Kabre benimle beraber girerler.

Başka ne kalır, ben dünyadan çıkınca? Ne kalacak! İçinde yalnız benim olmadığım bir dünya kalır, ben öldükten sonra.

Neydim ki zaten yeryüzünde ben? Yeryüzünde ne önemim vardı ki! Say ki on iz bırakmışım. On patika, on düzlük… Onlar da işlek yollar değil. Yani kimin işine yaramışım ki ömrüm boyunca? Dağ yamacı gibi yaşadım işte! Kim çıkar, kim iner, kime fayda eder o düzlük. Düzlük olsa ne olmasa ne! Gidilmedikten gelinmedikten sonra… Ekilmedikten dikilmedikten sonra… Bir dağ yamacı, bir düzlük… Dağcılar bile tercih etmez. Ben kendimi ancak bu kadar anlatabilirim. Benim ne olduğum ancak bu misalle anlaşılır.

Akşam olunca güneş nasıl dağların arkasına gidiyor, iniyor iniyorsa… Akşamın karanlığı nasıl çöküyorsa… Öyle bir karanlık çöker, yavaş yavaş ve ben, süspansiyondaki ağır madde olarak dibe çökerim. Dibe… Toprağa… Yere…

Bir gündüz vakti gibi geliyor bana bütün ömrüm. Akşamım olacak benim de herkes gibi ve benim de dünyam kararacak bir gün. Akarsuya düşen, bir süre yüzen sünger gibiyim. Su çeker, bir süre sonra dibe çökerim. Çürümeye mahkûmum. Yok edilmek üzere yaratılmış…

Bir hesap yapayım. Kâr zarar hesabı… Kim kârlı, kim zararda? En iyimser düşünceyle her gün, hayatımdan düşen bir yapı taşıdır. Yıllarca örülen duvarımdan birer birer düşse tuğlalar, ölümüm gecikir. Birkaç tane düşürsem günde… Bir günüm üç beş gün hükmünde olsaydı daha erken defolup giderdim, sevinirdiniz. Yavaş yavaş gitmekte oluşum sıkıntı verir size. İnsan eti ağırdır. Yatana da zordur, bakana da…

Düşüneyim bir… Kâr mı ettim şu dünyada, zarar mı? Başka ne kalır ki benden geriye?

Hani kahvelerin yanına kayısı koyarlar ya… Kalın, sert, lastik gibi kuru kayısılar… Dişi olan yer. Dişi olmayan nasıl yesin onları?

Kahvehanelere kayısılar getirilir ya kayısı zamanı. Güneş gülü her biri… Dişi olan yiyebilir onları. Dişleri olmayan yiyemez ki! Onlar kalkar gider, kahvehanelerde kayısılar kalır.

Benim de dişim kesmedi bazı şeyleri, yiyemedim, öylece kaldılar. Ben gidince onlar kalacaklar işte, oldukları gibi geriye. Dünyada, arzu ettiğim fakat nail olamadığım şeyler kalacak. İsteyip de ulaşamadığım, faydalanamadığım… Hayatım şekersiz, tatsız kahve… Dünya sanki kahvehane… Arzular, kurusu ya da yaşı, ballı kayısıların. Ölüm buruk… Ölümün sesi boğuk, yüzü soğuk…

Gezmeyi, eğlenmeyi severim. Denizi severim. Akdeniz çocuğuyum, bunları herkes bilir. Beni bu özelliklerimle hatırlarlar. Güneyliler duygusaldır, duyarlıdır. Sıcak iklimin sıcakkanlı insanlarıdır. Boğazımızda dokuz düğüm vardır bizim. On şey gelse aklımıza, dokuz kere yutkunur, dokuzunu yutarız. Ancak biri çıkar ağızlarımızdan. Gerisi söylenmeden kalır.

Ben buyum, böyleyim, arkadaşım! Sevgilim, ben buyum, böyleyim! Yüreğimdeki sevdamla girerim toprağa! Mezara, ağzımdaki kaplama dişlerle gireceğim ya… İşte öyle söküp alamazlar kalbimden aşkımı!

Hazırım ben gitmeye. Ceketimi attım bile sol omzuma. Kabadayılar gibi giderim! Öylesine çalımla! Efeler gibi hem de…

Az kaldı vakit. Vakit, eriyen, incelen halat gibi inceldi. Nakış ipliği gibi oldu. Koptu kopacak!

Koptu kopacak kıyametim!

Hakkınızı helal edin!

(Er kişi niyetine!..)

***
Onur BİLGE
ŞİİR FISILTILARI - 0051