Kendine iyi bak!
Hiç bakmadığın gözlerle bak bu kez. Görünene ve de görünmeyene bak. Otur, bağdaş kur şöyle, endam aynanın tam karşısına yine. Ne görüyorsun söyle?
Gözlerinden uzanan yollar var mı gözlerime? Hatıralarında rastlayabildin mi peki, ayak izlerime?

Kendine iyi bak!
Belki arada gözlerim gülüyordur gözlerine, belki de özlüyorsundur eskisi gibi beni yine?
Özlediğin ben miyim? Özlenseydim hiç senden gider miyim?
Giderdim, ben sende aşksızlığın tüm acımasızlığını giderdim.

Kendine iyi bak!
Haydi sığınalım aynalara, etrafımızda hiç kimse olmadığında. Güvenilir bir limandır o aynalar, ama hiç ummadığın bir anda seni sırtından yaralar, zehirli bir hançerle. Yüzüne bakıp seni öldürmesini sakın bekleme.
Gülümser her gülümsediğinde senmişsin gibi sana yine.

Kendine iyi bak!
Hüznünü paylaşır her ağladığında, ama onun bu dostluğuna sakın inanma.
Yalancı şahididir zamanın, ne sırdaşındır aynalar ne de arkadaşın.

İyi bak kendine!
Sararmış bir fotoğraf gibidir şimdi oysa tenin, gördüğün sen değilsin, belki dünkü senin.

Yarını dünde göremezsin, istesen de aynalarda kendini öldüremezsin.

16.03.2017
Abdulkadir Güngör