Sensiz biriken günlerden, eskimeye yüz tutmuş küf kokulu bir yalnızlık kaldı geriye. Yeni bir veda mektubunda seni aramaktı benimkisi. Var olan her şeyin senin yokluğunu hatırlattığı yanlarım kaldı bir tek. Baktıkça azalan, ışığa muhtaç her karanlığım şimdi. Sen nerdesin ?

Geçen giden günlerin bıraktığı izlerim oldu. Adına senin ismini verdiğim acılarım. Saçlarına hayal bağlayıp nefesinde dünyayı sevdiğim yanımdın sen. Şimdi kuru sıkı kaldı her acı. öldürmedikçe güçlendirmeyen, yaşadıkça yoran bir yerdeyim. Günden güne beni tüketen şey sende bıraktığım gülüşlerime benziyor. Onurlu bir vedayı hak ettik ama kaybettiğimiz bir savaştı bizimkisi.

Yerini doldurmak isteyenler oldu bende kalan boşluğu bilmeden. Şimdilerde sevmek üstüme yakışmayan kirli bir elbise. Yırtıp atarcasına terk ettim içimi içimden bu gece. Bir keşke düşün, insanların insan olduğu günlere ait ve geri getiremediğin her ölüm bizim mezarımıza toprak şimdi.

Uçan bir balonun özgürlüğü sevdiği yerler artık çok uzak. Gidişin öldürmeyen bir ölümdü. Baktığım her yer kafes. Hevesin yerini alan değer, merhamet kadar zaaf, bahane kadar gerçek bir oyunun son perdesi. İzleyenler mutlu, yaşayanlar ceset.