0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
471
Okunma
Bir yanda; geçmişin izleri ve yüküyle yoğrulan, gündelik yaşamın rutininde, hayat yorgunluğu ile beraber asık ve soğuk görünseler de, çoğu zaman çocuklaşmaya sonuna kadar hasret yüzleri-kapılarıyla biz analar-babalar…
Diğer yanda ise; kendi yaşamlarını kurabilecekleri, umutlu ve güvenli yarınlara açılan denizlere ulaştırabilecek kapılarının aralanmasına yardımcı olduğumuz çocuklarımız…
Geçmiş ve geleceğin, giden ve kalanın, içeri ve dışarının; ayrıldığı-buluştuğu, ayrıştığı-birleştiği kapılar…
Devran dönecek, kapılar açılacak-kapanacak. Gelenler-gidenler hep olacak.
Yeter ki dört duvar arasına sıkışıp "kapısız kalan"lardan ya da umutsuzca “kapıda kalan”lardan olmasın hiçbirimiz…
(“Dünyaya Açılan Kapı” ; yukarıdaki granit heykele, sanatçısı tarafından verilen isimdir.)
