- 1032 Okunma
- 5 Yorum
- 0 Beğeni
CENNETTE YEMEK VAR MI ANNE?
ANNE CENNETTE YEMEK VAR MI?
Savaşın tam göbeğinde kalmış anne ve çocuk, ağlıyorlardı. Her ikisinin bakışları kanlıydı. Ölümün o pis soluğundan kaçmışlardı. Bombaların, kurşunlardan delik deşik kevgire dönmüş evlerinin çatısız duvarlarına yaslanmışlardı.
Anne, az önce 19 yaşındaki oğlunu da yitirmişti. Kendince hem eşine, hem de oğluna ağıt yakıyordu.
Zemheri soğuk 3 yaşındaki kız çocuğun içine işliyordu. Dişleri birbirine vururken titriyor, annesine daha sıkıca sarılıyordu.
Her ikisinin de günlerce tek bir lokma bile girmemişti midelerine. Küçülen mideleri açlıktan karınlarına yapışmıştı.
Havada bolca barut kokusu vardı. Göz gözü görmüyordu. Hava yıkılan binaların tozlarıyla grileşmişti. İnsanlar çığlık çığlığa Tanrı’ya yalvarıyordu.
Küçük kız annesinin kuru dudaklarına dokunup sordu:
" Anne babamla abim nereye gittiler?"
Anne ağıtını dudak uçlarında donduruyor:
" Onlar gitti kızım, onlar gittiiii..."
" Nereye gittiler anne?"
Anne yutkunuyor. Nasıl dese yavrusuna da onu ikna etse? Kendince en mantıklı yanıtı seçiyor aklının havuzundan:
" Onlar cennete gittiler yavrum."
Çocuk bu işte... Dur durak yok; merakla sorar:
" Anne babamla abim cennetten ne zaman gelecekler?"
Annenin yüzü acıyla gerilir; zira yavrusunun sözcükleri yüreğindeki kırılma noktasına değmiştir. Zavallı kadın çaresizce inler:
" Onlar öldüler yavrum. Gelmeyecekler!"
Çocuk dayanamaz, ısrarla annesine sorar:
" Anne cennette yemek var mıdır?"
" Olmaz mı, kuş sütü bile vardır, cennette."
Çocuk ellerini sevinçle çırpar:
"...O halde bizde hemen ölelim anne."
Anne ağıtına bir öncesinden daha sesli devam eder.
*
///Barış için savaş gereklidir, diyen vicdansız kan emicilere ithafımdır ...///
Emine Pişiren/ Kocaeli
YORUMLAR
Tertemiz doğuyor,
Sonra dünyayı kirletiyoruz.
Bir suçlu arıyoruz kendimizi arındırarak.
Oysa ki tek suçlu okuyan siz, yazan ben…
Adı yok ! Sadece İNSAN.
Okurken " Etkilendim hissettim" demeyin. Sadece bir gün aç kalmayı deneyin sonra da şiire geri dönün ve yorumlayın...
Yüreğinize sağlık.
emine pisiren
Masum olan, temiz olan, beyaz olan her şeyi kirlettik.
Yorumunuzla gönendim.
Teşekkür ederim( geç de olsa)
Saygıyla
emine pisiren
Savaş çok korkunç.
En çok da kadınlar ve çocuklar acı çekiyor.
Yorumunuzla mutlandım.
Teşekkür ederim.
Saygıyla
İnsanlık bitti.
İnsanlık yok oldu.
İnsanlar canavar oldu...
Niye ki bütün bunlar niye ki?
Bir acı ancak bu kadar güzel yazılabilir.
Teşekkürler...
emine pisiren
Sayfamı onurlandırdınız.
Teşekkür ederim.
Saygıyla
Malesef savaşlar maddi manevi ve insani yönden büyük yıkımlara sebep oluyorlar.
Savaşlarda en çok zararı kadınlar ve çocuklar görüyorlar.
Yazıda öne çıkan başka bir yön ise çocuk masumiyeti.
Repliklerde geçen saf ve temiz sorular ancak bir çocuğa yakışır.
Yazıyı okurken aklıma gelen annemin benimle olan anısınıda yazmak istedim.
Annemin anlatımı:
ben altı yasındayken sokagımızdan bir köpek gecmiş ben köpegi görünce dikkatle bakmışım geçip giden hayvana sonra koşarak annemin yanına gelip
Ben: Anne anne bir köpek gördüm ayağı vardı ayakkabısı yoktu
Demişim bunun üstüne annem ve yanındaki komşu kadınları gülmeye başlamış.
Keşkeler yoktur ama ben söylemeden geçemeyeceğim yine
Keşke o çocuk halimizdeki saflığımızı temizligimizi koruyabilseydik o zaman ne savaşlar ne de yıkımlar olurdu çocuk yüreğiyle tüm İnsanlık mutlu mesut yaşardık.
Kaleminize sağlık Emine hanım
emine pisiren
Yorumunuzu yeni gördüm.
Katkınız ve düşüncelerinizle gönendim.
Teşekkür ederim.
Selam ve saygıyla