18/11/2016...Kayseri


Bu akşamın sabahında annemi İstanbul’a yolcu edeceğim.Dört yıl Kayseri’de kaldı.Fakat yıllar boyunca olduğu gibi bu dört yıl içinde de on gün bile ben de kalamadı..Bana diğerlerinden fırsat bulup da gelemedi...Bu konuda hep ihmal edildiğimi düşünüyorum...Bu akşam o kadar hüzünlüyüm ki,anlatamam...Bir yanda hüzün,bir yanda ayrılık acısı ( kim bilir bir daha ne zaman görebilirim veya bir daha görebilecek miyim vs...düşünceleri hızla beynimden geçerken ) kendimi çok kötü hissediyorum....Ama saat 20:10 oldu ,sabah gidecek hala bir türlü bir akşamı,bir geceyi de beraber geçirelim deyip gelemedi.Çok kırgınım.Hayatta hep yalnızdım,her şeyi kendim yaptım. (doğumlarım,ameliyatlarım,hastalıklarım,ayrılıklarım,acılarım ve hüzünlerim )annem hiç yanımda olamadı...Hep bir mazereti oldu,yanımda olmamak için...Bunları söylerken kasıtlı bir davranış ya da düşünce ile değil tabi ki..O, her şeyi becerir diye düşündüğü için mi,olamadı yanımda bilmiyorum...Ya da diğer kardeşlerimin daha çok ihtiyacı olduğunu mu düşündü onu da bilmiyorum..Ama hangi yaşta olursanız olun,her zaman anneye ihtiyaç duyuyorsunuz..Kendi ayakların üstünde dursan da,her şeyin hakkından gelsen de,belki başka çocuklarının ona ihtiyacı olduğunu bilsen de...benim de anneme ihtiyacım olabileceğini düşünmesini isterdim annemin....Kırgınlığım bu yüzden...Ama ne zaman diğer çocuklarıyla ilgili bir problem var, ya da kendisi hastaneye gidecek vs....o zaman bana ihtiyaç duyan bir annem var...Aslında tüm bu sitemlerim onu çok sevdiğimden,onun da beni zaman zaman yanımda olarak önemsediğini görmek istememden kaynaklanıyor..Acaba tüm bu düşüncelerimle anneme haksızlık mı,yapıyorum..Ben de anneyim,empati yapıyorum haklı buluyorum kendimi yine de..
Ama bu hayat; bana şunu öyle bir kafama vura vura öğretti ki,ağzınla kuş tutsan da,sevgin,fedakarlığın herkesten fazla da olsa, herkes aynı terazide tartılıyor,kimsenin hakkı kimseye hakkıyla teslim edilmiyor..Her zaman alta giden oluyorsunuz..Yaptıklarınızın bir kıymeti olmuyor...Eskiler der ya ’ elimin tuzu yok ,diye ’ işte öyle bir şey...Bu konuda kendimi oldukça şanssız hissediyorum...Belki bu yazdıklarımı okurken ,düşüncelerimi kıskançlık,kapris diye adlandırabilirsiniz...Ama öyle değil gerçekten..İçtenlikle söylüyorum ki,onu çok ama çok sevmemden tüm bu sitemlerim...
Sabah İstanbul’a annemi yolcu edeceğim,hüzünlüyüm,o da hüzünlü mü onu gerçekten bilmiyorum...Acaba beklentiler mi insanı hayal kırıklığına uğratıyor ,diye düşünmekten kendimi alamıyorum...Ama biliyorum ki,bu hayatta yalnızım...Babamı 2004 te kaybettikten sonra da bunu çok düşündüm, ben annemin varlığı ile avunurum derken,annem beni daha da yalnızlığın içine atmış..Ne yapabilirim ki,yine bana düştü onu uğurlaması, payıma yine ayrılık düştü..Kader utansın,ne diyeyim ;hayat ne zaman adil davrandı ki....
Tek isteğim annemin neredeyse seksen yaşına geldi,bugüne kadar görmediği güzel günleri görmesi. Sağlıklı olsun,başımızda olsun,yine de tek isteğim bu..Çok zor bir hayat yaşadı bunu biliyorum ve onu çok seviyorum..Hak ettiği hayatı hiç yaşayamayan anneme allahtan uzun ömürler ve iyi yolculuklar dilerken,allahım tekrar kavuştursun diyorum..

Gönül Beyan
Emekli öğretmen