Sevgili Günlüğüm
o kadar çok bunaldım ki hayattan hani inicem deyip durma şansım olsa inan duracağım
insanlar hep maskeli dilleri yağlı sözleri ballı
nohut şehre gitmiş de leblebi olmuş misali kulislerini çok iyi bildiğim insancıklar
lafa gelince mangalda kül bırakmazlar iş icrate gelince arazi hepsi
kimi dostunum der kimi ise güven bana
düşünüyorumda dost deyince sırtım güven deyince avuçlarım kanarken kime dostum diyeyim kime güveneyim
beyaz gülün bile gölgesi olmuş kara
dost yok düşman çok ben anladım sende anla yaşamak boş anlamsız hep safsata
neyin egosu nedin afrası tafrası
hayat bir ezan bir sela arası degilmi kefeninde cebi yok
anlamıyorum anlayan varsa bana bi zahmet anlatı versin
NEREYE KOŞUYOR BU İNSANCIKLAR NEREYE
ben yine çayımı alıp oturuyorum defterimin başına
ben anlatıyorum o dinliyor arada isyanda etmiyor degilim hatayı ben nerede yaptım
dünyaya gelmeyi isteyen ben değildim ki bazen takılırım anneme neden dünyaya getirdin diye üç yanlışın bir dogrunun canına okuduğu şu hayatta neden dünyaya getirdiki beni anlamsız onlarca soru bunaldım ya hayat çek kenara İNECEK VAR