kırkından sonra

• 6 Şubat 2017 Pazartesi 19:50:29

KIRKINDAN SONRA
Nurşen KAYGISIZ

Bebeklik, çocukluk, ilk gençlik, olgunluk ömrü yeten herkes bu aşamaları sırasıyla yaşıyor. Kimsenin yaşadığı bir diğerinin aynısı değil elbet
Kardeş, eş, dost akraba ile aynı kaptan yemek yiyoruz. Yemeğimizi üleşemediklerimizle oyunlarımızı, acılarımızı, dertlerimizi üleşiyoruz.
Aynı gökten nefes alıyoruz. Aynı ağaç gölgesinde serinliyoruz belki. Aynı sokaklarda, meydanlarda anılarımızı biriktiriyoruz.
Yaş kırktan sonrasına geçince hisler daha ön plana çıkmaya başlıyor. Daha çok hissediyoruz her şeyi. Neden mi? Anlatalım
Kızım, kaktüsü ve kaktüs yetiştirmeyi çok sever. Evde ufak tefek saksılarda değişik görünümlü kaktüslerine özenle bakar. Geçen gün bir sürpriz yapayım, dedim. Birlikte hoşça vakit geçirdiğimiz çocukluk arkadaşımın balkonundaki saksıdan bir kaktüs yumrusu almak istedim. Elimi saksıya uzattım dikenlerinden yol bulup koparmak onu ne mümkün. Sonunda küçücük bir yumruyu alabildim neyse ki
Şimdi parmak uçlarımda küçük küçük acılar duyuyorum. Bakıyorum bir şey yok.
Dedim ya yaş kırkı geçince daha kolay hissediliyor; çünkü gözün görme yetisi hızlı bir biçimde azalıyor. Gözüme göre parmağımda bir şey yok lakin hissettiklerim öyle demiyor.
*
Geçen gün Ödemiş treni yolcularından biri yazmış. Ne diyor? Gençler çevik, enerjik tren gelir gelmez istasyona, bir nefeste trene binip koltuklara oturuyorlar. Sonrada yaşlılar, çocuklu kadınlar, hamileler ayakta yolculuk yapmak zorunda kalıyor.
Doğru bir tespit elbette. Her işin üstesinden kolaylıkla gelebilir gençler.
“İnsan işlediğini dişler” der bir atasözü
Bir başka atasözü de “Ne ekersen onu biçersin” der
Bir diğeri “Rüzgâr eken fırtına biçer” der
Buna dair birçok öğüt veciz söz var buraya yazılabilecek. Ancak şunu söylemeliyim. Bu gençleri çocukları biz yetiştiriyoruz.
Yaşı kırkı geçmiş olanların da bu işte epeyce bir hissesi var. Terazinin bir kefesine gençleri ve çocukları koyarken diğer kefesine kendimizi koyamıyorsak yaptığımız şey nafile bir iştir. Bundan bir sonuç çıkmaz.
Üzülerek söylemeliyim ki yazıda eleştirilen değerlendirilen sadece gençlerdi.
Sevgi,dostluk ve umutla.

küçük menderes/6.2.2017