Insanları sevmek, güveni temin etmek, şevki kaybetmemek için o kadar yanlışlar içinde iyiliklerini cımbızla aradık bulduk. Satır aralarını okuduk. Küçük küçük hoşluklarından koskoca ormanlar kurduk. Onlar yaktı biz yaptık, hoşgörü ile suladık, empati ile çoğaltık.
Fakat öyle olmuyordu her zaman çünkü tahrip tamirden daha etkindi.
Burada kaybeden vevkazanan tam tersi bir sisteme tabi idi. Iyilik kaybediyor kötülük galip geliyordu.
Fakat arka tarafta olması gereken oluyor, kârdayım zanneden pişman zarardayım diyen aslında pişiyordu.
Yedi bin yıldan beri iyi ile kötü hep savaşta idi. Iyilerin mücadelesi bu anlamda savaş değil barış için varlığın umudu adına sadece savunmaydı.
Işte bu kaybın özünde kazanmak olduğunu fark edenler bu "dünyanın çivisi" bahsinde geçen gerçek sanatçılardı.
Hayatın nefesi, huzuru, ruhun aranılan dinlencesi, yaşamın tam karşılığı o sözde kaybedenlerde idi.

Zehra Asuman