Ayışığında Bir Kelebek Olmak-1

• 25 Ocak 2017 Çarşamba 00:32:19

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

(Beni kokumdan tanımış bir alfabe-Dedi ki hangi mektup daha hüzünlüdür
Dedim ki Cumartesi sensin mektup ben)

-Elinde hiçbir şeyi kalmamışlar,psikologlar, psikiyatristler,
yedi göbekten psikanalistler,burnunun ucunu zor görebilen tarihçiler,
rakamlardan beş duyusu azalmış matematikçiler ve elbette
gönyede duramayan fizikçiler, çocukluğuna inecek yazının,
geçmişinde varmı bir şiddet, fena şeyler diye;
Sizleri temin ederim ki bu filmden toplum sorumludur-

-Postacısını kaybetmiş zamandayız-

Ayışığında Bir Kelebek Olmak-1

Dışarda lapa lapa kar bembeyaz örtüsüyle kaplıyor yer yüzünü..
Bir çiçeğin tomurcuklandığını görmek duygusu sarıyor her yanımı,
gelinciklerin rüzgarla dalgalandığını ve güzelliğini yaşamın..
Özgürlük,insanın kendinden vazgeçmesi değil midir biraz da..

Duvardaki bir yazıya ilişiyor gözüm..
Özlenen özleyeni bir sarmaşık gibi sarsın ilk gündoğumunda..

Dışarda lapa lapa kar sarmaşık duygular bırakıyor geceye..
Ayağa kalkıp terasa açılan kapıya yöneliyorum..
Havada uçuşan kar tanecikleri gövdeme, yüzüme değiyor..
Gözlerimi kapıyorum saçlarım gökyüzüne değiyor..
Hayallerim gökyüzünden döne döne düşen kar taneciklerinde..
İzdiham dolu bir gecede bir kaşık suda fırtına koparasım var..
Öylesine makul ki isteklerim..
Üstelik korkunç bir şenliğin içindeyim..Müthiş bir şölen..
Kaçmak istiyorum yaratıcı deha! Platon’un diyaloğundan hiç bir adreste
yokmuşum gibi..Aralık-Ocak..

.....
Hayat soğuk, vurdumduymaz, kasvetli ve alabildiğine acı..
Suçlu ölüler dünyasında yalnızlık sıradan bir detaya dönüşüyor ruhumda..
Dün gece kafamın içindeki sorular dört koldan saldırı halindeydi..
Evimdeki duvarlarda gölgemi arıyordum.. Hayatın olağan yazgısıymışçasına
Oktay Rıfat’ın ağlaya ağlaya yazdığı kocaman ’Adanmış’ yazıları
ve Erich Segal’in hikayesindeki doğal, abartısız duygulara hüzünlendim..
Raslantısı azalmış bir hayata tutunmuş gibiyim..
Boyaynasından kendime sordum dün gece; Hangi isyan daha destansıdır?..
Hangi acı daha katmerlidir?.

Odanın içinde mumların titreyen dansında üç afiş,’Yarım’,’Seni Beklerken’,’İncir Reçeli’..
Fonda uzak kentlerden kopup gelen şarkılar peş peşe
çalıyordu.. Berrin Taş’ın giderken çantama bıraktığı ’İnsan kokusunu
toplamaya geleceğim’i masanın üzerine bırakıyorum yavaşça..
Pencereden caddeyi izlemeye koyuluyorum bir süre..
Hiç bir şey yapmak geçmedi içimden..
Yorgun hissediyordum kendimi, sendeleye sendeleye yatağa ilerledim..
Gün ışımasına henüz iki saat vardı ve karlakarışık yağmurun pencereye
vuran takırtıları sevdiğim şarkının melodisi gibi geliyordu kulaklarıma..
Verne’nin uçan balonunda kalabalık bir caddenin kaldırımına
inmiştik düşümde.. Güneş tüm sıcaklığıyla üzerimizdeydi..
Elimdeki kitabı gölge yapsın diye başımın üstüne tutup etrafı seyrediyorum..
Yağmurlu bir mevsimden gelmiştim ve üstüm başım sırılsıklamdı..
Güneşte kuruyana kadar öylece bekledim..
Düşlerimde teatral bir yalnızlığın intiharı gibi her şey..
Sürekli özeleştiri yapıp yine aynı tutarsızlığı tekrarlayan bir düş;
Gözlerimi kapıyorum çat kapı bitiveriyor yanımda..
Gözlerimin önünde..Ellerimi tutmuş, gözlerimin içinden bedenime
girmek için öyle mahzun bakıyor..
’Beni sevene kadar düşlerine girmeyi sürdüreceğim, yoksa, yoksa
sevmeyi bilmiyor musun’?..diyor.. Cevap veremiyordum..
Özgüveni, ukalalığı, direnci karşısında dehşet bir ürperti kaplıyordu
her yanımı.. Seni yüreğimden, seni dehşet coşkularla seviyorum diyememiştim..

Yazdıklarım kadar kalabalıklaşıyorum,sanki hiç varolmamış gibiyim..

Dünyanın her yerinde üzgün,hüzünlü ,yüksek sesle konuşan insanlar
olduğunu hissediyorum. Konuşmadık ama paylaşıyoruz kimi zaman.
Yolda yürürken yahut kapalı alanlarda ileri derecede temkinli insanlar görüyorum..
Bir çırpıda öfkelenenler,^’belirsiz’ bir şekilde gergin olanlar, gece yarısı
kuşatma hezeyanı içindeymiş gibi perdelerini indirenler..
Hepsi tedirgin.Güvercin yürekli, içe dönük. Onlarla insansız kenti paylaşıyoruz...

Yarım kalmış bir romanın altları kalemle çizilmiş sözcükleriyle konuşma
zorunluluğu olmadan, yarım yamalak deneyimlerin,yetersiz algılamaların,
bir adım ötesindeyiz.. En saklı yerlerimizde bıçak keskinliğinde sakladığımız
cesaret ve kitaplarımızda yok artık..
Hayatın karşısında çırılçıplağız..
Hiçbir şey kalmadı ellerimizde odalar dolusu şiirler ve sürgünlüklerden başka..
Ve biliyorum ki, hiç tutunamadığımız salıncağın dönüşünü beklemenin
esrikliğiyle ciğerlerimizi yırtan bir şarkıya sığınacağız bundan böyle..
Şehrin her yanına açılmış gizli hendeklere düşmüşsün de
onca kalabalığa rağmen kimsenin sesini duyduğu yok sanki..
Sanki biraz betimsizleşiyoruz..
Akıntıya kürek çekmeden karşı koyma, bedenini küçük bir adacığa
sürüklemese de mutlu bir serabın kollarına bırakabiliyor..
Kelimelerle bir alıp veremediğin olmuyor fakat bazen sana hasmınmış
gibi bakıyorlar..
Öyle uzak, öyle cansız.. Kelimelerin koynunda betimsizleşiyoruz..
Seni uçuran da yakıp yıkan da yine aynı kelimelerin oluyor..
Şizofrenik bir dürtüyle gelip en ayrıcalıklı cümlelerini bırakıyor avuçlarına..
imgelerle bir tür içhesaplaşmaların başlıyor.. Bu savaşı kazanmak,
yığılıp kaldığın o kelimelerin altından çıkmak demek oluyor kimi zaman..
Zaman bitmek bilmez taş ağrısı olur yürekte, yinede el değmemiş bahçeler,
henüz gidilmemiş şehirler biriktirirsin düşlerin de..
Her sabah göğe bakıp kocaman boşluğu günaydınlarsın..
Gece oldumu yıldızların başından aşağı dökersin dehşet sözcüklerini..
Harfler birbirine karışır ama sen karışmazsın bir türlü özsuyuna..
Tutar bir filmin kalıbına dökersin içindekilerini..

Hayat denen hazin şey tıpkı dönen şeritler gibi içimizde
biriktiriyor bütün filmini, ve gün geliyor başrol oluyoruz yine hayata..
Hiç bir yere gitmeyen yollarda yıkıcı yalnızlıklar büyütüp duruyoruz...
Birbirine sırtını dönerek, sürekli ve hep çok ve boş konuşan hoyrat
kalabalıklar içerisinde sessizlik onur, suskunluk erdem değil de nedir?..
Bütün bu ızdıraplı duygular içinde en acı olanı da dinlersin,
düşünürsün, konuşursun.. Yaşadığını hissedersin ama
içindeki kocaman boşluğun artarak çoğaldığını farkedemeyecek
kadar hissizleşirsin..

İnsancıl bir erinçle söylüyorum;
İnsan ömrünün bir parçasını koparıp alıyorlar kendinden,
film şeridinden kimi kareleri keser gibi makaslayıveriyorlar..
Bir makas,bir makas daha.Gitti bir kaç yıl..Gerisini al senin olsun,
yaşa yaşayabilirsen..Peki alınanlar,o makaslanan,bulanık,kendimizin
kurgulamaya çalıştığı kareler..Nasıl eklenecek birbirine! eklenebilecek mi?..
Böylesi çelişkiler silsilesi içinde olağanüstü geçti geride kalan yıl..Vaadedilmiş gülümseyiş,öyküler
ve yüzlerce günceler..
Kaç filme yalnızlık replikleri serpiştirdim çetelesini tutamadım..
Okuduğum şiirleri saymıyorum bile..
Ben yazdıkça yakınlaşıyordu bazı duygular,yakınlaştıkça şehirlerarası kaçışlar
gerçekleştiriyordum durmadan, durmadan..
Bazı zamanlar öyle yakındı ki, elimi uzatsam dokunacağım kadar yakındı..
Çoğaltabildiğim kadar çoğaltıyordum hayallerimi.. Planlamadan, öylece, zamansız..
Geçen her mevsimde olduğu gibi masum bir çocuğun hecesiydi kilometre levhaları..
Yaz ortasında kışkırtan havası vardı umutlarımın, serde bir güze yaprak olmak da vardı..
Bütün çarpışmalarda ölüp ölüp diriliyorum..
Kayıtsız düşlerimde evrimsel bir buluşa imza atıyorum geceleri..
Sonra hayatın o berbat tregadyası ile yüzleşme anı;
Sonra kadim bir hüznü öptüm iki kaşın arasından..
Lawrence ’Asla sanatçıya inanma hikayeye inan’ diyor..
Oysa evren, bir hayal dünyası diyordu Vugo..

Ocak..17..