Bu gecenin sessizliğinde biriktirdiğim hatırları saydım senin yokluğunda... En karışık anıları hatırlarken isimleri karıştırdım... Sonra yüz simalarını...
’Unutmak’ diyordu bu duruma insan. Unutmak. Bazı durumlarda erdem oluyordu; bazen vefakarsızlık sayılıyordu. Vakur bir duruş sergiliyordum iç çekişmelerimde... Ama ne olursa olsun yeniyordu beni içim. Elimde çok koz olsa da yenecek ele sahip değildim. Hatırlamanın zorluğunda unutmak kolay geliyordu insana... Bazen de zor... O bazenleri yaşamak tüketiyordu işte beni. Hiç istemediklerimi gözümün önünde oynatıyordu hayat. Hatırlamak istediklerimi ise vizyondan kaldırıyordu.
Tek benim için geçerli olsa bu durum fabrika hatası diyecektim aslında. Ama değildi. Bende unutulmustum baskaları tarafından. Baskası da ilgilendirmezdi beni ya, yine de unutulmak koyuyordu insana...
’İnsan’. Ne kadar yakışıyor topraktan olmaya, bu kelime. Yakışıyordu yakışmasına ama bir o kadar da kötü duruyordu... Hatırladıkça güzel günleri farklılıkları çıkıyordu ortaya insanın. İnsan olmanın farkı belirdikçe hayatın güzelliği sarmalıyordu gökkubbeyi. Doğadan yararlanarak yaşıyordu insan. Tıpkı sarmaşık gibi. Nasıl su verdikçe sevgisini, aşkını, mutluluğunu her tarafı sararak belli ediyorsa sarmaşık; insan da çevresini öyle sarmalıyordu mutluluğunda.
İnsanı anlatacak en iyi bitki sarmaşık sanırım. Oda insan gibi sınırları zorlar. Kendine ayrılan yeri bırakıp, komşu duvarları sarmalar. İnsanoğluda böle değil midir? Bırakır kendine ait yeri, unutur gider. Başka bir hayata akacak kadar cesaretli davranır. Bazen de sarmaşık gibi yanlış yerlere girer ve budanır.
Ahh... Ahh... İnsan; neden iyi şeyleri almazsın kendine örnek. Sarıl insanoğluna hiç bırakmamacasına. Değerini; kaybettikten sonra anlayacağına, yanındayken anla. Sonra çıkar keyfini... Söyle ona unutmadığını... Unutmanın insana ait bir duygu olmadığını kanıtla...


Ben unutmadım sizi.... Saygılarımla...