İlk okumaya başladığım yıllarda (1945) okuyacak kitap, gazete, derği bulamazdım. Nerde bir yazı görsem okumak isterdim. Amcam her hafta şehre giderdi, ondan okuyacak bir şeyler getirmesini isterdim.Her pazartesini iple çekerdim. O yıllar halk okudun, halka yönelik ufak gazeteler çıkardı. Yazıları büyük yazıları halkın anlayacağı türden. Aklımdan kalanlar: Köroğlu, Dayı, Köylü, Tarsus, Karagöz, Hacıvat gibileri. Her yazıyı son satırına kadarokurdum.
Sonra köyümüze çerçiler gelir, incik, boncuk, yumak benzer malzemeler satarlardı. Bazan da, Neşrettin Hocs Fıkrsları, Karacaoğlan, Mevlüt, Namaz süreler, gibi küçük kitsplsr satsrlardı. İstiklal savaşı gazisi dedeme bu kitapları aldırır, kendisine de okurdum. Çok sevinirdi.
Bu okuma alışkanlığım hep devam etti. 1950-1951 yılında Diyarbakır Dicle zköy Enstitüdsüne gittim.orada da tesadüfen okul müdürüm Hüsnü Dikeçligil’in eşi Nezihe 🏐Dikeçligil tarih öğretmenimiz oldu. Okul kitaplığının idaresi tarih öğretmenimize verildi. Öğretmeniz benim gibi okumayı seven üç arkadaşla birlikte öğretmenimize yardımcı olduk. Artık kitap bulma diye bir sorunum kalmamıştı. Fırsyat buldukça sevdiğim eserleri alıyor ve okuyordum. Öyle ki, okuduğum kitaplardan beğendiğim Sözler: "özlü sözler ve okuduğum kitsplsrdsn özetler." Adı altında bir defterime yazıyordum. Bunları okuduk ve yauzdıkca, daha çok okumak ve yazmak istiyordum.
İşte okuduğum kitaplardan, duyduğum özlü sözlerden aklımda kalanları yazıyorum.

Akıl akıldan üdtünfür. Ama tecrüme esasıdır.
Bin bilsen bile, bir bilene danış
Danışan dağları aşmış, danışmayan düz yolda şaşmış.
Kör ile yatan şaşı kalkar.
Üzüm üzüme bakarak kararır.
Divanenin hem demi, divana gerekir.
Arkadaşını şöyle, kim olduğunu söyleyeyim.
Balık baştan kokar.
İmam o.........., cemaat s..........
Devletin malı deniz, yiyen domuz.
Köprüyü geçe kadar da olsa, ayıya dayı deme.
Atı alan Üsküdar’ı geçti.
Geçti borun pazarı, sür eşeğini Niğde’ye.
İnsan, insan değildir, kemiği ile, Eti ile, insan ancak yükselir, hizmet hüviyeti ile....
Delinmedik Demir olmaz, yeter ki, delip bakmasını bilmeli; sözden anlamadık kişi olmaz, yeter ki sözü iletmesini bilmemeli.
Az ye, az uyu, az konuş.
Söz gümüşse, sükut altındır.

,