Günaydın sevgilim derken gülümsüyorsun, yüreğime dokunuyor ellerin.

Gözlerin güneşe gülümseyen ayçiçekleri gibi gülümsüyor, mutluluk yüzüne ve gözlerine yerleşmiş. ‘artık üşümüyorum’ diyorum kulağına fısıltıyla karışık, sende onaylıyorsun mimiklerinle… ‘gel’ diyorsun. Sarılıyorsun sımsıkı, kollarınla tüm o sevgi açlığıma dokunuyorsun yine. Yine eksiltiyorsun… ‘Yataktan çıkma, ben ateşimizi tazelerim’ derken dünyanın bir parçasını dilimlenmiş meyveli pasta gibi kendi yüreğimize alıyoruz.

Gökyüzü gri, gri bulutlar neyin habercisi? Kar mı yağacak?.. Şimdi “Her yerde Kar Var”mı söylemeliyim? Keşke her yerde kar olsa yollar kapansa…
Ateşi yakıyorsun… defalarca denemeden sonra ıslak ağaç dallarını tutuşturabiliyorsun. Cızırdayan dallar, dumana boğulan oda ve tütsüyle kokan ellerin. Saçlarıma dokunuyorsun,’ ateşi tazeledim’. ‘Ateşimizi tazeleyelim mi?’ öpüyorsun önce küçük olan dalgalar rüzgarın istekli kollarında dev dalgalar halinde savuruyor ne varsa. Deniz ve sahil birbirine sarılıyor… gökyüzüne açıyorum gözlerimi masmavi bakışlarında martılar çığlık çığlığa… ellerimizi yakan bu ateşte ne böyle? Nedir içimizde sönmek bilmeyen duygular? Beni sana, seni bana yeterli kılan ve elimin tersiyle itip atmama sebep olan…

Ateşin karşısında ısınıyoruz. Dağılan odayı toparlıyorum, dağılan fincanları; reçeli çatal ve kaşıkları… Pencereye yaklaşıyorsun ve izliyorsun uzak dağları… kalın bir hırka gibi sarıyorum, sırtını, öpüyorum… kollarıma dokunup kendine doğru çekiyorsun… ‘hadi bir şeyler ye’ neden gözlerin uzaklarda kayboluyor… Neden bugün bu evde değilsin? Aşkın ömrü iki günlük mü? Kendimi sorgulamaya başlıyorum… Korkuyorum ama sen bana korkmamı söylüyordun yaşanılanı yaşanılan anda en iyi şekilde yaşamalıyım. Geçici bir hüzün diye düşünüyorum… kitaplarını çıkarıyorum çantandan… belki okumak iyi gelir belki dikkatin dağılır diye. Çaydan bir yudum alıyorsun… sadece bir yudum… yine içime dökülen kırık camlara rağmen bir şey sormamaya karar veriyorum… bilirsin kadınlar bazen olmadık şeyleri büyütür gözlerinde, hele bu kadın aşıksa delicesine… Elini tutuyorum ‘hadi yürüyelim… evde çok sıkıldın kalk sevgilim’ tereddütsüz ‘hayır’ diyorsun. Bende bu yanıt karşısında seni rahatsız etmek istemiyorum. Kalın hırkamı ve yünden bordo kaşkolüme ve şapkama sararak bedenimi, dışarı adım atıyorum. Rüzgar ılık, basık; gri gökyüzü içeriden göründüğü kadar soğuk değilmiş yanılmışım… belki O’da gri gökyüzü gibidir… Sahil boyunca yürüyorum. Ayakkabılarımı çıkarıyorum bağcıklarını tutarak kavrıyorum parmaklarıma. yürüyorum uzunca süre. O an o sessizlikte yüzüme çarpan tuzlu suyun kokusuyla çok uzaklara gidiyor hayalim. Yürüyorum, sorgular geçmiş ve gelecek defalarca resmedilip dağılıyor sigara dumanı gibi aniden. Yürüyorum… cebimden sigara ve çakmağımı çıkartarak rüzgara sırtımı dönerek sigaramı yakıyorum. Derin bir nefes art arda ve ikinci sigara… Of! Ağır geliyor bu hüzünle bu sigara. Özlüyorum seni. Kaybolmuş gibiyim, seni kaybetmekten korkuyorum. Sensizlik cümlesi bile zor geliyor. Uzanmak ve gökyüzünde öylece kaybolmak isteği yakıyor bağrımı. Kumsala uzanıyorum… parmaklarımı kuma gömüyorum… akıyor kum avuçlarımdan… saçlarım dağılıyor derin bir nefes çekiyorum sigaradan. Parmaklarımın arasında yanan sigara sana yanan ben gibi küle dönüşerek dağılıyor rüzgarla. Dakikalarca bu duygu yoğunluğu teslim alıyor ve dağıtıyor küle çeviriyor beni.

Dönmeliyim…
Sormalıyım nedenini hüznünün…
Sevmeli ve bağrıma basmalıyım bana ait olan adamı.

Anı en iyi şekilde yaşamalıyım…