HAM MADDEN İNSAN

• 14 Ocak 2017 Cumartesi 19:12:58

Nedir insan olabilmek?
İnsanca yaşayabilmek nedir?

Herkesin insan olduğunu ve bu sıfatı hak ettiğini sandığı bir Dünya’da gerçek anlamına layık olabiliyor muyuz?

Her geçen gün gittikçe bozulan, çirkinleşen insani ve manevi değerlerin, inançların kaybolmasına seyirci kalmak nasıl da acı veriyor insana.

Sevginin yerini, çeşit menfaatlerin aldığı, sabrın, hoşgörünün, anlayışın, iyi niyetin yerini insana yakışmayan eylemlere bıraktığı zamanımızda, bütün bunları daha ne kadar görmezden gelir ve bunlara daha ne kadar tahammül edebilir bir insan…
Asla karamsar bir tablo çizmek değil amacım, ancak gerçekleri göz ardı etmek de bir o kadar yanlış ve tehlikeli…

Çevrenize baktığınızda bir hengamenin içinde, yaşam denilen yarışın en hızlı koşucusu olmak üzere tüm enerjisiyle koşturan, ama yarışın nedenini ve bitişini bilemeyen insan portrelerini görürsünüz. Nedir bu telaşımız, neye yetişmeye çalışıyoruz?
En gencinden en yaşlısına değin yüzlerinde umutsuz, mutsuz bir ifadeyle, yaşamın kendisine çizdiği rolü oynamaya çalışan bir sürü oyuncuyuz hepimiz. Rolünden memnun olup senaristine kızmayan ne kadar az oyuncu var etrafımızda…

Oysa bir yüreğe umut olmak, sevgisini karşılıksız sunabilmek sevilmeyi hak edene...
Ve sevilmeyi hak eden olabilmek...
Sevmeyi ve sevilmeyi özlemiş bir yüreğe ne müthiş bir armağandır…

Nedir insan olmak?
İnsan olmak, yürekli olmaktır, inandığı gerçek değerlerin peşinden korkusuzca gitmek, başkalarının gururunu incitmeden, ben buyum diyebilmektir. Kavga etmeden tartışmayı, menfaat beklemeden paylaşmayı, özlediğinde ulaşmayı, kötülüğü iyilikle karşılamayı bilmektir.

Kazandığınla yetinmek, yardıma ihtiyacı olana yetişmek, kendisi için yaşarken daha çok karşısındakini düşünmek, soluduğu havaya şükretmek demektir.
Bir çiçeğin açışında umut, bir çocuğun bakışında sevgi, doğan güneşin sıcaklığında huzur, toprağın kokusunda varlığını hissedebilmektir.

Kısacası insan olmak demek önce kendini tanımak, sonra etrafında olan her şeyi görebilmek, anlayabilmek, önemsemek, sevmek ve değerli bulmaktır.

Bir insan ne dış görünüşü ne mevki ne bilgisi ve ne de diğer kişisel özellikleriyle zenginliğe sahip değildir. Asıl zenginlik iç dünyasının, kalp güzelliğinin varlığıyla ölçülmelidir. Ve bu güzellikleri karşılık gözetmeden paylaşabiliyorsa zengindir.

Sevdiğinin hayatını kendi hayatı sayıyorsa, incitmekten korkarak içi titreyerek bakıyorsa gözlerine işte bu aşktır.



Bir okul müdürü her eğitim öğretim yılı başında öğretmenlere bu mektubu gönderirmiş:

"Bir toplama kampından sağ kurtulanlardan biriyim.
Gözlerim hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri gördü.
İyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettiği gaz odaları, iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar, işini iyi bilen hemşirelerin vurduğu iğnelerle ölen bebekler, lise ve üniversite mezunlarının vurup yaktığı insanlar.

Eğitimden bu nedenle kuşku duyuyorum.

Sizlerden isteğim şudur:

Öğrencilerinizin insan olması için çaba harcayın. Çabalarınız bilgili canavarlar ve becerikli psikopatlar üretmesin. Okuma yazma, matematik, çocuklarınızın daha fazla insan olmasına yardımcı olursa ancak o zaman önem taşır..."

Savaşların barışa dönüştüğü, sefaletin yerini refahın, haksızlığın yerini adaletin alacağı, güneşin huzurlu sabahlara doğacağı, sevgilerin gözbebeklerindeki ışıltıda yansıyacağı bir dünyanın “insan” insanları olabilmek ne güzel…