Sefil Bir Son..

• 3 Eylül 2008 Çarşamba 18:25:53

Dört duvar içinde anlık mutluluklarla avunan, yüzünde o sefil insancıklar için tebessüm maskesini düşürmeyen yinede aynadaki o bir çift masum göze acımayarak küfürler yağdırabilen bir yüz var karşımda..
Ne yazık.. Kendini sevememek.. Hayatı sevememek.. Tanrıyı sevememek.. Yaşamayı dahi bilememek..
Oysa küçük elleri titrerken annesi başını okşayıp ne masallar anlatırdı.. Bilebilir miydi annesinin bile onu kandırabileceği.. O sahte masallarda saklanan mutluluğu aradı tüm yaşamı boyunca.. Hayatının en nadide dönemlerini bir hiç peşinde koşmaya harcadığını farkına varınca.. Aaah evet.. Gözünden akan iki damla yaş kadar değersizdi hayat.. Tanrının ona en harika ama en tedirgin hediyesi, evet o ‘ömür’ dü.. yoksa tükenmiş miydi ? Yine cevabı onda saklıydı belki…

Peki ne yapmalıydı?..
Derin bir sessizlik hakimdi boş ve huzursuz odaya..
İçi kadar huzursuzdu.. Sükuneti aşılayabilmişti o boş odaya..

Lakin yalnız değildi..

Şeytan ahenkli bir müzikle çıktı sahneye. Yaşlı yüzüyle gülümsedi şeytana sağ gözünü kısarak. Tek bir mermi ve eski bir tabancanın tetiğine bağlıydı şimdi yaşam.. Yaşam eski silahtan çıkıcak o şirin ama bir o kadarda hain mermi kadar değersizdi.. Katlanabilir miydi bu kadarına.. Dizlerinin üzerine çöktü..
Kendini sevememek.. Hayatı sevememek.. Tanrıyı sevememek.. Yaşamayı dahi bilememek..
Evet bu oydu.. Değişemezdi.. Hayatta buydu.. Değişemezdi.. Kırılmış bir şişe ters dönmüş bir bardak ve sarhoş hatıralarından birini yaşıyordu bu gecede alay edercesine güldü yaşlı adam.. Kendine ve hayata..
İlk defa içten güldü.. Sonra hüngür hüngür ağlamaya başladı.. İlk defa ağlıyordu.. Şaşkındı.. Ama anlamıştı.. Oda anlamıştı.. Artık tükenmişti..Elleri titreyerek silahına uzandı elleri.. O odada yalnız şeytan mutlu olmuştu.. O onu mutlu etmekten bile hoşnuttu..

Çekti tetiği..

Kimse istemezdi böyle olmasını.. Tanrı bile..