Ah çocukluğum,haylazlığım,dehalığım,gülüşlerimin henüz sızlamadığı,farkındalıkların yanıma bile yaklaşamadığı,geçmişime düşen meleksi anlarım.

Çocukluğum;gözlerime gelecek ışıklarını sığdırdığım,kurnazlaklarımı eğlencelerime dönüştürdüğüm,dünyanın derdine tın yaptığım zamanlarım...

Hayat henüz erken demiş,küçük olduğumu bilmiş,farkettirmemiş yanıbaşımdaki
körelen hayatları,sağolsun,ardımdan gelenlere huzur versin,düşürmemiş erkenden
talihsiz yaşantılara beni...

Aklın yolu bir olmuş,çocuk ruhum çocukluğunu yaşamaya koyulmuş.
Malum hayat da benden yana,şükürler ola...

Neyse uzun zaman oldu bir anımı anlatmayalı,e takip eden dostlara anlatmalı artık,sevimli
bir hikaye değil mi.Duydum ki gülümsemeye ihtiyaçları varmış,zahmet edip de okursanız yazımı,hafif bir gülümsersiniz herhalde.Komik değil ki bu derseniz ,okuduğunuzda anımı,şurda yüzyüze bakmayız amma konuşuruz,ayıp olmasın diye zorla gülün bari...

İşte başlıyorum,hazır olun.

Az çok tanıdınız beni,ne kadar ağırlık taşısam da ruhum da,kıyamam içimde
büyüttüğüm çocuğa...

Eh siz de bilirsiniz,ilkokul zamanlarınızı kısmen hatırlarsınız.İlk izlenim,ilk öğretmen,
ilk sıcaklık okula alışmak için çok önemlidir.Gerçi ben zaten hevesliyim ya okuma yazma
öğreneceğim diye,öğretmen iyi de kötü de olsa banane...
Aslında çok şey var o günlere dair de,bizim öğretmenin değişen ruh halleri,çocuk
dünyasından anlamayan tavırları,bunlardan bahsetmeyeceğim size.

Sadece bilin,pişman olmadım hiçbir zaman bu yaptığımdan ve aklıma geldiğinde
çocukça gülümsedim yeniden,her defasında daha da keyifle hem de...

Günlerden birgün,bizim öğretmen -var olsun -başladı göz taraması yapmaya.
Hani köy yeri,tarama da böyle yapılır anca.Tahtaya bir yazı yazdı,sırayla
kaldırdı bizi,herkes yerinden kalkar,mesafeler de haliyle yere göre değişir.

Dedi hemen:
-Okuyabiliyor musun yavrum,tahtada ne yazıyor görüyor musun?

Cevaplar sırayla verilir;evet öğretmenim,hayır öğretmenim,yok öğretmenim vs...

Merak ediyorsunuz benim sıramı değil mi:)

Ve işte büyük an,sıra bende.İnanın aklımdan neler geçmedi ki o an,yapsam mı,yapmasam mı ,falan filan..

-Evet dedi,ne görüyorsun bahar?

Eeee, bende cevap hazır,göremiyorum öğretmenim,(birden kör oldum:)))

Tabi bizim öğretmenin aklı karıştı,hiç tahmin etmediği bir öğrencisi
görmüyorum dedi.

Dedi:
-Göremiyor musun yoksa okuyamıyor musun?

Bir şey yazdığını görüyorum da okuyamıyorum dedim...

Biraz daha yaklaş tahtaya dedi,gene yok dedim,az daha yaklaştım,şimdi görüyorum dedim...

-Tamam Bahar,otur dedi...

İnanın okadar net gördüm ki yazanı,nasıl göremiyorum dedim ozaman,düşündükçe bolca gülümsüyorum yani...


Eh oldu bitti,ben gittim eve güle oynaya,hoppidi hoppidi zıplaya...
Unuttum bile çoktan haylazlığımı...

Neyse akşam oldu,babam kahveden geldi...

Dedi babam anneme,bir şey diyeceğim sana.Bizim kızın gözleri görmezmiş doğru mu,
gözlük almak gerekirmiş,hoca geldi yanıma,konuştu bir hayli.

Hahay:)))

Annem dedi,olur mu öyle şey,kız cin gibi bakar.Ben köşede kıs kıs güler,bizimkiler
şakın şaşkın düşünür.Doğru mu dedi annem,de bakalım görmez mi gözlerin.

Görmez mi anne,çok net görürüm hem de maşallah bana.
Şakaydı yaptığım öğretmene,gayet sağlıklı görürüm anne...

Ah öğretmenim,ah mehmet hocam,vallahi siz çoktan hakettmiştiniz böyle bir şakayı...

Şimdiler de annem de ben de çokca güleriz bu yaptığıma...

_Bahar Liman_