Amasya'dan ayrılalı 14 yıl oldu, mecburdum ama şimdi eskisinden daha çok seviyorum orasını. Gerçekten doğasıyla, tarihiyle çok güzeldir şehrimiz. Sıcakkanlı insanları çoktur biraz şehirleşme yok etmeye çalışsa da. Bu arada mumyalar Niğde müzesinde de var söylemek istedim.

Defterde çok zaman geçiriyorum ama doğrusunu söylemek gerekirse bazı kişilerin yüzünden bütün listemi silmiştim. sadece takip etmek için yeni üyeleri almıştım. O yüzden de çok yazıyı şiiri kaçırıyorum. Bir öfke yüzünden bir günde nasıl terkettiysem şehrimi yine onu yapmıştım. Geri dönme zamanı geldi diye düşünüyorum. Eski listemi yeniden oluşturacağım. Yazınız içimi sıcacık etti, nedense bu gün mutluydum, mutlu bir şiir yazmıştım, şimdi katlandı o da. Yazının ana konusu belki amca olarak görülebilir ama bence şehrim anlatılmıştı. Her yaz giderim, o zamanlarda gelmek isteyen olursa gezdiririm de. Selamlar ağabeyim.

Sevgili Dost boğazım düğüm düğüm okudum güzel yazını. Kendimi koydum yerine. Çevremiz boşaldı garip kaldık. Allah sonumuzu hayır eylesin. Ölümün bile hayırlısı olsun.

Bir kaç defa gitmişliğim var Amasya'ya. Ama tam gezmedim açıkçası. Bir yeri tam gezebilmek için orayı çok iyi bilen biriyle gezmek lazım.

Selam ve saygı bırakıyorum buraya.

Allah'a emanet ol.

iki yıl önce görmüştüm Amasya'yı ve çok beğenmiştim

Yalnızlık Allaha mahsus derler, Mevlam ağabeyinizin yardımcısı olsun

usta kaleminizden güzel bir anı yazısı okudum ağabey

saygılar

çok erken yuvalarımızdan uçtuk. kısıtlı olan izinlerimizde kah düğüne kah ölümlere gittik. memleketimiz gözümüzde puslu olarak kaldı şimdide doğduğumuz yerde değilde doyduğumuz yerdeyiz ne diyelim güzel kalem sabah sabah memleket özlemiyle tutuşturdun bizleri seni okumakta çok ayrı bir keyif kalem sana yakışıyor usta....

İnsanın kökleri olması ne kadar güzel...Bir yerlerde "toprağım" diyeceğin ,çocukluğundan kalan anıların hala yaşadığı yer olması ve bu kadar güzel anlatılması ne kadar hüzünlü ve hoş oluyor.
Amasya güzel..İnsanı güzel...
Yalnızlık güç.
Ve çetindir sabah kahvaltı yapmak bir başına...
Ve akşam söndürmek ışıkları ,gürültüsüz yaşamak zor.
insan kavga etmeye dost arar derim bazen.
İçlendim,
Selam ve saygı ile değerli bedri ağabey.

Tokatlı olmama rağmen Amasya'ya öyle aşık oldum ki bir gün senin adını içeren bir roman yazacağım demiştim ve de sözümü tuttum yazdım: Suskun Kaldı Yürek.
Bedrisoş abicim, valla kendi kendime sorup duruordum; " gomutanım nerelere kayboldu," diye. Böyle sürpriz yazılarınla karşımıza çıkışına çok sevindim.
Ben de aşığım Amasya' ya. Her tarafından tarih fışkırmakta. İmk<3anı olup da gezip görmemek büyük bir kayıp bence.
Ağabeyinin yalnızlığına gelince dramatik bir sahne perdesi gibi. Hepimiz bu oyunun içinden geçmekteyiz. Diyorum ki önce ben tahtalı köye gideyim yoksa halim perişan olacak şimdiden sezmaktayim sonumun ne olacağını...
Kemmur hocamın dediği gibi bir tarafa giderken dipnot bırakırsan "kayıp ilanı" vermekten kurtulur, yüreklerimize su serpersin böylece.
Mars gezegeni kadar seviyom seni.( Buzlu dağ resimleri gönderilmiş dünyaya...)
Selam ve saygıyla bedosiş abicim.

Herkese memleketi güzel ama Amasya anlatımınıza ve fotoğrafa göre çok güzel.
Güzel bir anlatım.

tebrikler,

saygılarımla..

Biliyorum.
Merak edileceğimi biliyorum.
Sevildiğimi biliyorum.
Can Dost bende sizleri çok seviyor ve bundan da çok mutlu oluyorum.
Evet !
Abimin durumu maalesef öyle.
Evlilik proğramındaki insanlara kızardım. Haklılarmış.
Selamla, hasretle öperim gözlerinden.

Can komutanım bir kayboluyorsun, bir dönüyorsun, olan bize oluyor, özlüyoruz seni. Bundan sonra hiç değilse on gün yokum, filan diye bir not düş de git.... Abinin durumuna üzüldüm. Benzerini ben abimle yaşamıştım. Kemal beni bir huzurevine yerleştir, ev yalnız başına mezardan beter, orası hiç değilse insan olan yer demişti de Erzincan'a yanıma getirip üç ay kadar misafir etmiş, ama huzurevine çıkma arzusunu silemedim. 61 yaşındaydı, huzurevleri de o zaman 63 yaştan aşağı almıyordu. Adamını bulup yerleştirdik. Rahmetli 64 yaşındayken orada vefat etti.... Hoş geldin komutanım. Selamlar, saygılar...