Kafamdaki Bulutlara

• 26 Kasım 2016 Cumartesi 19:26:32

Ya düşünüyorum, zaten düşünmekten boğulduğumu söyleyebilirim. Sizce yaşam insanı sebepsizce bunalıma sürüklemeli mi? Ya aslında herşey çok güzel -tabi işin içinde insan eli yoksa.- Kainata bakıyorum, evrene, nebulalara, kötü olan hiçbir şey yok. Herşey fazla mükemmel hatta. İmkansızlıklar -belli bir noktayı düşünmeyin- insanı yokluğa götürüyor. Bazen bir noktada o kadar kilitleniyoruz ki sebepsiz kırılmalar, kızmalar, bunalımlar... Oysa bir toz zerresi değilim, sizce de fazla değil mi?
Astronomi belgeselleri izlerken kendimi sahibinin vücudunu tanımaya çalışan bir partikül gibi hissediyorum, o kadar zerreyim yani. Peki neden bu fazla önemsemeler felan? Bir yandan insan bencil de olmalı yani kendini gerçekten sevmeli peki aşırı önemsemeler felan? Herşey aynı başlıyor aynı bitiyor. Herşey bitiyor, aslında herşey bitmek için başlamıyor mu? Doğarız ölmek için... Öleriz yeniden doğmak için-yeniden diriliş-... Aslnda bu biraz da kaos bence. İkilemde kalmalar felan, üzülmeler bazen... Ne kadar gereksiz, boş oysa ki. Oysa ki canın sağ olsun demek ne kadar güzel ama en zoru bu bence. Herkesin harcı değildir ki canın sağ olsun demek. Benim için hiç olmadı mesela. Gerçekten gereği var mıydı? Belki de herşeye değerdi ama bilmiyorum. Bildiğim tek şey hiç birşey bilmediğim -Sokrates-
İnsan yol alıyor alırken de birçok yükü sırtlıyor sanki kendini taşıyabiliyormuş gibi. Arkadaşlar hayat zor değil aslında, onu zorlayan biziz. Vida gibi işte. Yamuk bir vida tahta parçasının üzerinde penseyle zorluyorsun. Olmamış ki o, al onu düzelt önce yeniden tak oraya gerekirse vidayı değiştir ama orası ona uygun değil, zorlama. Yeniden inşa et, bir ustadan yardım al gerekirse demi ama yok, o orada olacak. Sonra bunu sıkmak neden zor? Hata senin güzel kardeşim, git iste. Şunu da anlamıyorum : sahibinin elinde şeker var ve sen şekerden kendisini istiyorsun, şeker nasıl sana gelsin ki git sahibinden iste. İsteme tarzımız bile çok yanlış. Hayata bakışımız yanlış. Evrende nebula gerçeği var, var mı ötesi? Apartmanlardan göremezsin ki hayatın güzelliğini. Sen apartmanlar arasında mı yaratıldın? Gökyüzü vardı önceden Güneşi görürdük, şimdi önümüz arkamız teknoloji, bu da ayrı dert. Kendimi çoğu zaman eski çağlarda hissettiriyor bu duygu beni, sanki başka çağların insanıymışım gibi. Sevdalar gerçekten derin zamanlara ait mesela. Fazla mı yüklendin gönlüne dikkat et sel olabilir, Aslında hayat zor değil, herşeyin çaresi var da biz zorlaştırıyoruz. Sonra ver bana jileti. Git şu bulutları dağıt önce kafandaki, bırak Güneş girsin odana. Sahip çık kendine -isediğini yap elbet ama tut elinden sımsıkı, bırak tıutmasınlar başkaları- Sen kendine gerçekten merhametle yaklaşırsan hiç birşey kaçmaz senden, Edison gibi olursun maşallah. Hyat zor değil arkadaşım, sen zorsun -bu arada az önceki bencilliği merhameti kastederek söyledim- Herkes yalnız aslında herkes kimsesiz ama bırak oyunlar oyna, eğlenmene bak. Bırak dağılsınlar bulutlar. Acılar olacak elbet ama geçici, tut ellerinden tamam de, bitti herşey, Güneşni doğur içinde yine gül, kimse hak etmiyor üzüntüyü. Bırak seçimlerini doğru yap, illa o vida olsun tamam ama tahtayı doğru tut ya da vidayı sağlamlaştır. Nebulalara selam.