Karanlık gecenin birinden sesleniyorum sana tanrım .
Sana seslenirken sürçü- lisan edersem affet , canim öyle mükemmel yanıyor ki ağzımdan çıkan sözlerin nereye ve nasıl gideceğinden emin değilim .
Kafamın içi allak bullak , hayatım desen hiç yolunda değil ve her yerden kalkmaya niyetlensem yine düşüyorum yine yine. Resmen beni doğurtup unutmuşsun buralarda bir yerlerde. Ben de insanim vesselam canım yanıyor , acıyı iliklerime kadar hissediyorum ve yapayalnızım su kahrolası lanet fani dünyanda. İçimi kime açsam içimi içiyle doldurup gidiyorlar ve yine ağır kanamalı gecelerle tanışıyorum . Yanlış anlama isyan değil bu , sadece haykırıyorum .
Ve öyle bir şey ki bu acı , dili yok ama isyanı çok . Gökyüzünü çalıp ucube kadınlara hediye etmek gibi. Yada yoksuldan alıp zengine armağan . Milletten alıp devlete hibe gibi.Elimden alıpda napacıksın be tanrım ... Bırak biraz daha doyayım , su kahrolası dünyada hiç bir şeye sahip olamamışken sorumluluğa sahip çıkayım . Sadece biraz daha zaman ver bana , belki bugün her şeyi yoluna koyamamış olabilirim peki yarın ?
Bütün mutluklarımı alabilirsin , fedam olsun . Hatta tüm hayallerimi gençliğimi ömrümü ama onu alma benden . Hayatta tek bir şeyim olmuşken , bir şeye sahipken beni kimsesiz bırakma