BEKTAŞ ABİ

• 21 Kasım 2016 Pazartesi 18:59:00

Anlayamadığım şeyler var bu hayatta...Sözgelimi, nasıl olur da bir insan bir diğerine yalan söyleyebilir, kalleşlik yapabilir, arkasından konuşur, ihbar eder, aldatır...

Nasıl olur dabir insan, bir diğerini süründürür, satar, dolandırır...

Nasıl olur da bir insan, bir diğerine işkence yapar, ateş üstünde gezdirir...

Bunları anlamıyordu Bektaş Abi... Anlayabilmesine imkan yoktu...

Anlamaya da çalışmıyordu zaten...

Anlamaya çalışmaki insan mayasına aykırı düşüyordu...

Anlamaya çalışanları ’saçmalama’ diye karşılıyordu...

O gitti...bu mayada insan türü tükendi...

En zorlu, en acılı, en acemi günlerimizde, hem abimiz, hem babamız, hem kardeşimiz...

Delikanlı, ince...korkusuz...bilge...

Şefkatiyle, sevgisiyle, öfkesiyle yarışılmaz...

Tek başına...cesur...hesapsız hurdasız...kafası yatmadıkça uzlaşmasız...

Bir derdini açmaya gör, sen vazgeçsen de, o senin derdin ardı sıra dolaşır...Keşke bu mayada insan biraz fazla olsaydı...

Kabadayı...çocuk...aristokrat...sevdalı...yalnız...kibar...kavgacı...eli açık...parasız...yakışıklı...fiyakasız...

İnsanın, diğer canlı türlerinden ayrılışına kanıt...

Nankörlüğe yanıt...içtenliğe kanıt...

Ömründe yakındığı tek günü yok...kendine ayırdığı tek gülü yok...

Hayata dargın hiç olmadı...

Herkesin biraz yalanla dolandığı şu dünyada, kıskandığım tek insan...

Öldü ama solmadı...keşke ölmez olsaydı...

Düşüncesini düşle, yüreğini aşkla güzelleştirmiş...

Günleri insan hayatının alkışlarıdır...

Alkışlar olsun ona...

Onu alkışlayan eller de güzelleşir...