Suçun kendimde olduğunu bilip,bir şeyleri düzeltmek için çırpınırken daha çok batmanın o acizliğini yaşıyorum iliklerime kadar.
Hasta bir ruha sahip bedenimde miydi tüm suç? Yoksa ruhumu hasta eden kötücül düşüncelerimde mi?
Herhangi bir adamın,kalbinin herhangi bir odasında yer bulamamak...bilmem size bunu nasıl anlatsam?
Derin düşüncelere,paranoyak bir ruha sahip bir kadın cidden hiç sevilemez mi delicesine?
Kendisi için atan bir kalbe sahip olamaz mı yani?
Bedenimi her yatağa bıraktığımda,düşüncelerim kemirirken paranoyak ruhumu,karanlıktan bu kadar korkarken ürkek gözlerim,bu denli kapalı bir kutuyken ben,kim sevebilir beni?
Kapalı bir kutuyum ben bayım. Herkesin bir hayli merak ettiği.açabilmek için delicesine çırpındığı.açtıktan sonra Pandora kutusu misali pişman olup uzaklaşılan kadınım ben.
Neydi sorunum?
İçimdeki kız çocuğunu katletmem mi? Öldüren bende mi suç? Yoksa öldürmeme sebep olanlarda mı?
Bırakıp gitmek istedim sonra onu...
Mavi salıncakta usulca sallanırken "üşüyorum" diye bağırdı arkamdan."çocuk olan benim,gitmek benim hakkım"
Nefret ettim kızımdan,katlettim,sokak lambaları yanmayan bir ara mahallede...
Kendine ait herşeyi aldı götürdü yanında...
Gülüşünü,güzelliğini,masumiyetini,özgürlüğünü...
Geriye yıkık dökük,karanlık bir kadın kaldı.ve derin düşünceler paranoyak bir ruh...
Beni hayata döndür dediğim her adam uçtu gitti ellerimden bir kuş misali.suçladım hepsini,kızdım. Korkaklıkla yargıladım. Oysa farkındaydım,ölen kızımı kimse geri getiremezdi.Ve kimse kızını öldüren bir kadınla beraber olmak istemezdi. Yarım kadın olmaktır içinde kız çocuğu yaşatmayan kadın. Yarımdım ben..
Ve kız çocuklarına aşık olan adamların yarım bir kadınla işi olmazdı.
Benim sorunum;
Kızımı geri getiremiyorum.
Yarımlığımdan kurtulamıyorum.