Yedi günde yaratılmış her şey. Yedi gün. Evrene sığınan dünyada ilk tohumları atılmış insanın. Erkeği yaratmış tanrı. Ve kadını yaratmış. Hangisi önce, hangisi sonra, ne önemi var? Yaratılmış, erkek ve kadın. İnsan yaratılmış. Sonra azar azar, bir tutam ondan bir tutam bundan, baharatlar katılmış hepimizin içine. Kimisine biraz acı, kimisine biraz ekşi. Biraz tatlıyla birlikte biraz da güzellik katılmış hamurumuza. Biraz çirkinlik düşmüş kimimizinkine. Biraz iyilik, biraz kötülük. Bazen kaçmış kantarın ölçüsü ve bu özellikler kimilerinde fazla olurken kimisinde yetersiz kalmış.

Gün geçtikçe çoğalan insan nesli için aniden yöneticiler kendini göstermeye başlamış. Nerden çıkmış, nasıl çıkmış belli değil! Korkmuş kimi zaman insanoğlu. Korkmuş gök gürültüsünden ve ulu bir güç olduğuna inanmış onun. Ateşi bulup yakıcılığını değerlendirmiş ve sonra tapmış ona zarar vermesin diye kendine ama vermiş. Aşılması güç olduğuna inandıkları okyanuslar için Poseidon’a görev verilmiş. Aşk için Eros ve Afrodit seve seve kabullenmişler görevi. Toprak için Kybele tüm verimliliğini dökmüş doğanın bağrına. Bir de bereket tanrısı düşünülmüş ardından. İyi ve korkunç olan her şeye bir tanrı tayin etmiş insanlar. Ama bu tanrıları yönetecek bir başka tanrı da bulmuşlar; Zeus! Tanrıların tanrısı. Öyle ya, onların da bir yöneticiye ihtiyacı varmış.

Her tanrının ardından kurallar koyulmaya başlanmış. Bu kurallardan haberi olmayan tanrılar sadece kendilerine verilen görevlerle ilgilenirken yönetimde bulunanlar insanları kontrol altında tutabilmek için tanrıların adını kullanıp sıralamaya başlamışlar her kuralı birbiri ardına. “Uzak durun birbirinizden” demişler kadın ve erkeğe. “Sizi ancak tanrı birleştirebilir.” Oysa Adem ve Havva kuralsız bir arada değil miymiş? “Çalmayın! ” demişler. “Elleri kesilecek çalanın! ” Neyi, kimden çalmayın? Başlangıçta eşit olan insanlar nasıl bu hale gelmiş ki yoksullar açlıktan ölürken, varsıl bir güruh oluşmuş ve yönetmeye başlamış insanları? Ve kimler çalarken diğerleri sessiz kalmış? Yapmayı ve düşünmeyi engelleyecek bir sürü kural ve yasaklar konmuş ortaya.

Çıkarları için kimileri savaşlara koşmuş insanları. Kuralların gerekliliği ile ses çıkarmadan kabullenilmiş bu savaşlar. Bazen tanrıyı da katmışlar bu kuralların içine. “Tanrı istiyor! ” En hassas noktadan vurmuşlar insanları? Tanrının isteklerine karşı gelmek cehennemde ateşler içinde kavrulmayı getirirmiş. Cayır cayır hem de! Ve susmuş insanlar. Susmuş…susmuş! Ya da susturulmuş!

Güzellikleri yaratan tanrının yine kendisinin yarattığı çirkinlikleri düzeltmeye çalışmış insanoğlu. Kime göre çirkin veya kötü olduğu bilinmeyen çirkinlikler, kötülükler düzeltilebildiğince düzeltilirken düzelmeyenlerin yok edilmesi kararı ile yine savaşlar boy göstermiş dünyada. Ölümler kalımlar hep tanrı adına yapılmış, sözde. Peki tanrının yarattığını değiştirmeye çalışmak, öz haklarını hiçe sayarak yapısıyla oynamaya çalışmak ne kadar tanrıyı kabullenmektir? Tanrı bu görevi bize ne zaman vermiştir? Ya da bu görevi tanrı hangi özelliklerimize göre bize vermiştir? Yaratanın yarattığını beğenmemek tanrıyı ne kadar kabullenmektir?

Ne kadar güçlü hissederiz ki kendimizi tanrı adına kararlar alıp uygulamaya sokarız. Tanrı mı bizden istiyor kimi şeyleri yapmamızı yoksa bize zorla mı yaptırılıyor yapmak istemediklerimiz başkaları için? Sadece onlar istiyor diye! Tanrı ne istiyor bizden? Öldürmemizi mi? Yok etmemizi mi? Yoksa tanrı adı altında bunları bizlere başkaları mı yaptırıyor? Peki kim bunlar? Kimler?

Yedi günde kurulmuştu tüm evren ve eşit doğmuştu insanlar. Erkek de insandı, kadın da. Ve doğa da mutluydu o zamanlarda. Oysa şimdi…?

Ne zaman? Kim? Nasıl yok etti?

ve tanrı güzellikleri yarattı
ve çirkinlikleri
iyiyi yarattı koca yüreğin içinde
kötülükle beraber
şeytan dendi kötülüklere

insanı yarattı tanrı
erkek
kadın
içine kattı her var olandan
ve
ihanet ettiler insanlar
tanrıya
kendi çıkarları adına

ne istedi tanrı insanlardan
ve ne oldu

ve tanrı ağladı
ve insan
yok etti
tanrıyı
çıkarları adına

Atilla Güler