Güneşi arkasına almış bir tualdi sanki, ne söylesem o şekillenecek gibiydi aksinde...
Uzunca baktım yüzüne, içimde savaşı ilan eden düşman ve barışı isteyen çocuklar aynı anda beliriyordu...o bunu bilmiyordu...
Birşeyler söylerdi bana, alalade şeylerdi belki, ona göre öyleydi...ben kış saati uygulamasını unutmuştum çoktan, gece yarıları asit yağmurlarına maruz kalan kediler kadar çaresiz güzele yakın bir söz bekliyordum...ki söylediği her söz güzeldi...bilmiyordu
beyazın bu kadar yakıştığını bilse eminim bir daha giymezdi yada sabaha karşı da olsa uykudan men ettiğini birini affına sığınırdı rabbimin…
Ben ona yazmıştım tüm sözlerimi aslında onun yağmurlarında büyütmüştüm en asil cümlelerimi...birileri birşeyleri bilmese de olurdu,bilsin diye mi sevmiştim sanki ne gerek vardı şamataya benim yüreğim zaten bir düğün yeriydi...onu basit cümlelerle anlatamazdım tüm anlatım klavuzları karşıydı aşk’a gördüm ki… --aşk iki kişilik—diyordu kitapta, kim yazmıştı neye dayanarak, saçmalıyordu işte birileri rant pahasına…. Ben değil miydim her sabah uyanıp onun yüzüne bakan, yanımdaydı işte…
Çok sevildi bir adam tarihin her hangi bir saat diliminde, bayrakları yarıya çekilmiş bir ülkenin işgal altında ki çocukları kadar suçsuz bir mahkum tarafından…