O gün köyden gelecek teyzemi ve kuzenim Cemal’i pencere önünde bekliyordum. Ne çok heyecanlıydım bilemezsiniz. Kapının önünde bir taksi durduğunda sevinçten çığlık atmıştım. Evin merdivenlerinden hızlıca inip kapı önünde teyzemlere sarılmıştım. Çok mutluydum. Cemal heyecanla sana anlatacaklarım var dediğinde azıcıkta meraklanmıştım. Annemlerde kucaklaştılar, hep birlikte şen şakrak merdivenleri çıkıp evimize girdik. Uzun bir zamandır görüşememiştik. Cemalin bana anlatacaklarını merakla bekliyordum. Benimde onunla paylaşacaklarım vardı. Onlara yaşadığımız şehri anlatacaktım. Köye göre burada çok rahat yaşıyorduk. Onlarında şehre taşınmalarını istiyordum. Sonunda kuzenimle odama çekilip konuşmaya başladık. Cemal,

-Faruk neler yaptın görmeyeli, seni çok özledim.

-Bende seni özledim. İyi ki geldiniz. Çok merak ettim, önce sen anlat, köyde neler yapıyorsun?

- Faruk biliyor musun Karanfil doğum yaptı, çok tatlı bir buzağısı var. Her gün onu dışarıya çıkarıyorum. O kadar güzel hoplayıp, zıplıyor ki, onu seyredip mutlu olmamak elde değil. Bir kaç sene önce babamla diktiğimiz fidanlar da meyve vermeye başladı. Size getirdiğimiz erikler onların meyvesi. Karanfili otlatıyorum. Okula gidiyorum. Ders çalışıyorum. Arkadaşlarla oyun oynuyorum. Her gece çardaktan gökyüzünü seyrediyorum, yıldızları, ayı. O kadar parlaklar ki, Allah ne güzel yaratmış.

Sonra odamın penceresine yöneldi. Perdeyi açıp gökyüzüne bakmak istedi. Şaşkın bir yüzle bana dönüp, ’Gökyüzü kaybolmuş’, dedi. Neşesi kaçmıştı. Her gece yıldızlarla, ayla konuşan biri için kapana kısılmış hissetmişti kendini. Evet, penceremin önünde kocaman bir apartman vardı. Gökyüzü görünmüyordu.

Ona şehrin güzelliklerini anlatmaya başladım. Bilgisayarımı, telefonumu gösterdim. Bir müddet bilgisayarda oyalandık. ’Cemal buraya sanal dünya diyorlar, çok güzel burası, seveceksin’,dedim. Bir süre beni seyretti, canı sıkılmışa benziyordu. Diğer günler gezmelere gitsek de vaktimizin çoğunu evde bilgisayar başında oyun oynayarak geçirdik. Ben oynarken çok mutluydum, onunda mutlu olduğunu sanıyordum. Cemal’in köye dönerken bana dediği sözleri hiç unutamadım.

‘’Gerçek hayat daha güzel. Onun dalları çiçek açıyor, ağaçları meyve veriyor. Pınarları akıyor, nehirleri çağlıyor. Yıldızları parlıyor. Ayı gülümsüyor. Ben sanal hayatta değil gerçek hayatta yaşamak istiyorum.’’

Emine Yılmaz Dereci