Umutsuzluklar içinde kaldığım günlerde bile yanımdaydın, hayalinle sana olan sevgimle. Hep aklımda yüreğimde tüm benliğimde vücudumda dolaşan bütün damar-larımda kan yerine senin sevgin dolaşmaktaydı bunlarla suladım her zaman sevgi çiçeklerini.
Kaybetmeyi iyi bilen bir insanım ben. Ve seni bir gün gelip kaybedeceğimi bile bile doldurdum ruhuma. Benim için sen buna değerdin layıktın böyle güzel bir sevgiye .
Çok acı tarafı var ki senin iki yüzün olduğunu çok önceleri anlamama rağmen sevgim eksilmedi hiç, ancak bu senin içinde bir son bunu biliyor musun çünkü şimdiye ka-dar bu kadar çok hiç sevilmedin kalbindeki bu sevgi yoksunluğu ile bundan sonrada bu kadar çok sevilmeyeceksin
Yine iddia ediyorum seni benden iyi tanıyan çıkmamış şimdiye kadar bundan sonra boğulduğun sevgisizlik karanlığında değişik yüzler çizme gayretinden dolayı da kimse tanıyamaz benim kadar seni.
Ama bütün bunlara rağmen nasıl bir tutku ve nasıl bir sevgidir ki halâ aynı düşünceler ile ve her gün büyüyen bir aşkla seviyorum seni; neden mi.?
Yıllar sonra kaybettiğimi sandığım düşüncelerimi körelen duygularımı sönen gönül ateşimi sen alevlendirdin.
Kaybettiğim hislerimi sevda yamaçlarında keşfettiğim bir karanfilde buldum. Bu karanfilin yaprakları hayatıma yeni bir canlılık verdi sevgisinden yüreğim ferahladı. Ruhuma yaydığı koku bir hayat müjdesiydi sanki, aşk dolu sevgi dolu bir karanfildi.
Bilir misin insan uzaklara gittiğinde veya her şey-den çok değer verdiklerinin anlamsızca gidişlerindeki hasreti mahzunluğu ve kırgınlığı.
Tabi ki bilemezsin sen yaşamamışınki bunları sen hayatı bir günden ibaret sayarak yaşamışın hep.
Bulunduğun günü yaşamak amaç olmuş senin için.
Bense sana olan aşkımı sevdamı anlatacak kelimeleri sığdıramaz olmuşum sayfalara bu kadar zengin Türkçe içinde sana olan duygularımı tam anlamıyla anlatacak keli-me yok. Bilmem sen bunu anlayabiliyor musun?
Senin lûgatında ise sevdaların adı bile yok.
Hayrettin Tarhan